Το πρωτάθλημα της Super League άρχισε ξανά. Ένα πρωτάθημα που είχε διακοπεί με αφορμή τη φωτιά στο σπίτι του διαιτητή Μπίκα. Ένα περιστατικό, που μας θύμησε ξανά τις εκατοντάδες βίαιες και άνομες πράξεις ενάντια σε διαιτητές, δημοσιογράφους, παράγοντες, αθλητές, φιλάθλους, και να ξεκινήσουμε για μία ακόμα φορά τη συζήτηση περί ευθυνών.
Ευθύνες τις οποίες κατά καιρούς τις επιρρίπτουμε στην «εγκληματική οργάνωση», στο «σύστημα», στην «παράγκα», στους φορείς, στα κόμματα, στις ΠΑΕ. Θλιβερό για τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το φίλαθλο πνεύμα, την αθλητική αριστεία. Τη χώρα της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης.
Επειδή όμως το παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο, ας αναρωτηθούμε πόσες φορές που βρεθήκαμε θεατές σε ένα γήπεδο αισθανθήκαμε υπερήφανοι φίλαθλοι, νιώσαμε άξιοι συνεχιστές του ευ αγωνίζεσθαι και της προάσπισης της ομόνοιας δια του αθλητισμού.
Ας συλλογιστούμε πόσες φορές επιρρίψαμε τις ευθύνες για όσα συμβαίνουν στα γήπεδα και στον αθλητισμό στους «άλλους», στο κράτος, στην αστυνομία, στους αντιπάλους. Φταίει το κράτος, η αστυνομία, το μνημόνιο, η οικονομική κρίση, για τους μαινόμενους γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους στα γήπεδα για να τους διδάξουν το οπαδιλίκι του τσαμπουκά, της ημιμάθειας και του ρατσισμού;
Φταίνε οι «άλλοι» για τα καπνογόνα και τις κροτίδες που σημαδεύουν παίκτες και φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας; Που γινόμαστε ένα με μία αλλόφρονα μάζα που εκτός γηπέδου μας χωρίζουν θεμελιώδεις, ίσως, αξίες; Φταίει η FIFA για την διακοπή του Πρωταθλήματος;
Δυστυχώς, ζούμε σε μία χώρα που η έντονη παρουσία της αστυνομίας στο γήπεδο είναι κάτι φυσιολογικό, που την ομάδα σου την βλέπεις μόνο εντός έδρας γιατί πολύ συχνά ισχύει η απαγόρευση μετακίνησης οπαδών. Σε μια χώρα που το γήπεδο της Κυριακής για πολλούς από εμάς έχει το ρόλο του ψυχοθεραπευτή, του οίκου ανοχής, του δωματίου θυμού και εκτόνωσης. Φωνάζεις και βρίζεις και νομίζεις πως απευθύνεσαι στο αφεντικό σου, στη γυναίκα σου, στον Πρωθυπουργό σου, στη Μέρκελ.
Είναι θέμα παιδείας; Ναι. Είναι θέμα παιδείας όσο κλισέ και να ακούγεται. Είναι θέμα παιδείας να αντιλαμβάνεσαι ότι η παρουσία σου σε έναν αθλητικό χώρο για να αγωνισθείς ή για να πρακολουθήσεις ένας αγώνα, συνδέεται με ένα σύστημα αξιών, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Να προάγεις τα θετικά χαρακτηριστικά του αθλητισμού και του ανταγωνισμού. Να είσαι οπαδός, άλλα πρώτα να είσαι φίλαθλος. Να κάνεις μια δεύτερη ανάγνωση σε αυτά που σου πλασάρουν τα έγχρωμα πρωτοσέλιδα και οι ειδήμονες. Να λες όχι και να έχεις αυτοσυγκράτηση και αυτοπειθαρχία σε κάτι που δεν σε εκφράζει. Να επεμβαίνεις σε κάτι που βλάπτει την κοινωνία που ζεις, τη δικιά σου και τη δικιά μου. Να σέβεσαι αυτό που εγώ κι εσύ έχουμε πληρώσει με τους φόρους μας, τους φόρους των γονιών μας και τους φόρους των παιδιών μας. Είναι θέμα παιδείας, μιας παιδείας που κάθε μέρα αποδεικνύουμε ότι δεν έχουμε.
Ο αθλητισμός είναι μία από τις πτυχές της ζωής μας, της κοινωνίας μας, και της χώρας μας. Είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ευρύτερη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, δηλαδή εμείς. Εμείς οι ίδοι ευθυνόμαστε για την ομάδα μας, τους διοικούντες, την οπαδική συμπεριφορά, το πρωτάθλημα, το κράτος, την κυβέρνηση. Είμαστε εμείς που έχουμε την ελευθερία και το δικαίωμα να συμμετέχουμε ή να απέχουμε, να αποφασίζουμε, να διεκδικούμε, να προτείνουμε. Όταν καταλάβουμε ότι από εμάς εξαρτάται τότε ίσως μόνο να μπορέσουμε να ελπίζουμε.
Πηγή:http://www.huffingtonpost.gr/konstantinos-konstantinidis/-_8629_b_13300402.html
