Το Σύγχρονο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Δήμου Νέας Σμύρνης είναι πλέον γεγονός και αύριο θα πραγματοποιηθεί στον ‘Γαλαξία’ η ιδρυτική παρουσίαση. Το Nea Smyrni Live μίλησε με τον Γ. Στείρη, επιστημονικό υπεύθυνο του ΣΥΛΑΠ, ο οποίος μας παραθέτει όλες τις λεπτομέρειες του νέου εντυπωσιακού εγχειρήματος. Διαβάστε, παρακάτω, την αποκλειστική συνέντευξη του Επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σύγχρονο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Νέας Σμύρνης, ποια η δικιά σας συμβολή με το ρόλο που διαδραματίζετε;
Ο Δήμος Νέας Σμύρνης, ο οποίος είχε την πρωτοβουλία οργάνωσης του ΣΥΛΑΠ, συνεργάζεται στο εγχείρημα αυτό με τη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Με τη διπλή ιδιότητα του Επίκουρου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και του κατοίκου της Νέας Σμύρνης συμμετέχω ως επιστημονικός υπεύθυνος, από την πλευρά της Φιλοσοφικής Σχολής, προσφέροντας σε θέματα οργάνωσης των σπουδών και επιλογής των θεματικών κύκλων. Δεν πρέπει να κρύψω ότι η αρχική ιδέα ανήκε στο δημοτικό σύμβουλο Νέας Σμύρνης και παλαιό μου φοιτητή, κ. Γεώργιο Κρικρή, με τον οποίο είχαμε συζητήσει εκτενώς για τη διαμόρφωση της πρότασης προς το Δήμαρχο.
Έχετε προηγούμενη εμπειρία σε κάτι παρόμοιο;
Όταν εργαζόμουν στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (2003-2007) είχα συνδιοργανώσει, σε συνεργασία με την επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Β. Πέννα, η οποία επίσης είναι κάτοικος της Νέας Σμύρνης, σειρές κύκλων μαθημάτων που απευθύνονταν στο ευρύ κοινό, με εισηγητές καθηγητές Πανεπιστημίων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η επιτυχία των κύκλων αυτών ήταν πανθομολογούμενη και αποτέλεσε μεγάλη χαρά τόσο για εμάς, τους άμεσους διοργανωτές, όσο και για το ίδρυμα.
Πως προέκυψε η σύνδεση Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και Δήμου Νέας Σμύρνης;
Όπως προανέφερα, ο συνεκτικός ιστός είναι ο κ. Γεώργιος Κρικρής. Ο Γιώργος υπήρξε άξιος φοιτητής μας, με έντονη δραστηριότητα στα πανεπιστημιακά πράγματα. Η μαρτυρία του στη Φιλοσοφική Σχολή και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών γενικά είναι εξαιρετική, οπότε η πρόταση για συνεργασία αντιμετωπίστηκε από τα όργανα με θετικό τρόπο εξαρχής. Από την άλλη, το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν αρνήθηκε ποτέ να ενισχύσει πρωτοβουλίες διάχυσης της γνώσης, όταν αυτές διέπονται από σοβαρότητα και οργάνωση.
Τι σχέση οφείλουν να έχουν τα ΑΕΙ με την κοινωνία;
Το πανεπιστήμιο, ως θεσμός, υπάρχει για την κοινωνία και δεν είναι της κοινωνίας, όπως λανθασμένα ορισμένοι πολιτικοί υποστήριξαν τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει, πρωτίστως, για να προάγει τη γνώση, μέσω της συνεργασίας φοιτητών και καθηγητών. Ταυτόχρονα, αποτελεί υποχρέωσή του αφενός να διαχέει τη γνώση, αφετέρου να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας, ώστε να προσαρμόζει τις δράσεις του. Δεν μπορεί, όμως, και δεν πρέπει να είναι της κοινωνίας, γιατί έτσι χάνει τη δυναμική και την ανατρεπτικότητά του, τα βασικά του δηλαδή χαρακτηριστικά, που το ανέδειξαν και το καταξίωσαν στην παρουσία του από το 1200 περίπου έως σήμερα. Το πανεπιστήμιο οφείλει να πρωτοπορεί, να αναπροσαρμόζει και να ανατρέπει θέσφατα και δομές. Δεν πρέπει να γίνεται δεκανίκι κοινωνικοπολιτικών δομών ή χώρος υποστήριξης συμφερόντων και επιδιώξεων που δεν σχετίζονται με τη γνώση αυτή καθαυτήν.
Οι τελευταίοι νόμοι για την παιδεία προωθούν την κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει, ώστε να αποτελέσει η παιδεία προτεραιότητα για τη χώρα μας;
Η πολιτική ηγεσία αντιμετωπίζει την εκπαίδευση, ιδίως την Τριτοβάθμια, με ιδεοληπτικό τρόπο. Από τη μια, χρειάζεται να γίνουν περικοπές δαπανών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν βλέπουμε δείγματα εξορθολογισμού των δαπανών, πράγμα εξίσου απαραίτητο. Η εύκολη λύση είναι η μετακίνηση του κόστους στον εκπαιδευόμενο. Από την άλλη, δεν έχουμε συμφωνήσει τι είδους Πανεπιστήμιο θέλουμε να έχουμε. Το Πανεπιστήμιο στενάζει υπό την πίεση ασφυκτικών νόμων, οι οποίοι δεν του επιτρέπουν να διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του. Μπορούμε να έχουμε πολλά είδη Πανεπιστημίων, ανάλογα με τις επιστήμες που θεραπεύονται και τις στοχεύσεις των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Η πολιτεία μπορεί να ελέγχει, εκ των υστέρων, αλλά δεν χρειάζεται να επιβάλλει τις θελήσεις της.
Συμφωνείτε πως βιώνουμε και κρίση παιδείας-αξιών;
Οι κρίσεις είναι ευκαιρίες για εξέλιξη και πρόοδο. Στις κρίσεις το κουρασμένο παλαιό δίνει τη θέση του στο νέο. Από ιστορική σκοπιά, θα έπρεπε να είμαστε ευτυχείς που ζούμε σε μια περίοδο σχηματισμού του νέου και όχι σε μια περίοδο δουλικής αναπαραγωγής του ήδη εδραιωμένου προτύπου.
