Η Κόρα Καρβούνη αυτόν το χειμώνα παίζει στο έργο «Ευρυδίκη» της Αμερικανοεβραίας Σάρας Ρουλ στο Θέατρο Πορεία. Οι κριτικοί θεάτρου την χαρακτηρίζουν “ως την ηθοποιό της δεκαετίας“… Γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα, βαριέται την επανάληψη και είναι ευγνώμων για τη ζωή της. Πήγε σχολείο στη Λεόντειο Νέας Σμύρνης και μέχρι να ενηλικιωθεί εμένε με τις δύο αδερφές της και τη μητέρα της σε παλιά πολυκατοικία, απέναντι από το δημοτικό της Λεοντείου.
Η Κόρα και η Ευρυδίκη
Με αφορμή το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, η Σάρα Ρουλ έγραψε αυτό το έργο για να κατεβάσει την Ευρυδίκη στον Άδη και να ασχοληθεί όχι μόνο με τη συνάντησή της με τον Ορφέα, αλλά και με τον πατέρα της. Παρουσιάζεται μπροστά μας μια κοινωνία νεκρών που ασχολούνται με τα θέματα των ζωντανών. Ζωή, θάνατος, έρωτας, τέχνη. Είναι ένα έργο κωμικό, ποιητικό, με πολλή μουσική και συγκίνηση. Το πρώτο που σκέφτεται κάποιος βλέποντας νεκρούς στη σκηνή είναι πόσο ζωντανός είναι.
Η Κόρα και η καριέρα της
Είμαι πολύ ευτυχισμένη με την καριέρα μου. Νιώθω τυχερή και ευγνώμων, γιατί ξεκίνησα πολύ μικρή και αναγνωρίστηκα πολύ μικρή. Με αγκάλιασε και το κοινό και ο θεατρικός κόσμος πολύ γρήγορα. Στην πρώτη μου δουλειά, τις «Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας», ήμουν 25 χρόνων. Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με βοήθησαν. Για ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα είμαι υπερήφανη και έτσι θα ήθελα να συνεχίσω. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η επανάληψη. Με ενδιαφέρει να κάνω καινούργια πράγματα με ανθρώπους που δεν έχω ξαναδουλέψει. Μου αρέσει η σκηνοθεσία, θα πήγαινα στην Αγγλία, αλλά δεν τα κατάφερα λόγω χρημάτων… Ηταν δυσάρεστο αυτό που έγινε, αλλά σκέφτομαι από μόνη μου να κάνω κάτι.
Η Κόρα και οι αδερφές της
Πάντα με ρωτάνε για τη δίδυμη αδερφή μου, τη Βικτωρία. Μας μπερδεύουν συνέχεια. Εχω άλλες δύο αδερφές, μεγαλώσαμε στη Νέα Σμύρνη, στο πατρικό της μητέρας μου. Η μεγάλη μου αδερφή μένει ακόμα εκεί κοντά. Η Βικτωρία μένει στα Εξάρχεια, εγώ στο Πολυτεχνείο. Είμαστε αγαπημένη οικογένεια και κάνουμε πολλή παρέα με τις αδερφές μου. Οταν ήμασταν μικρές, παίζαμε με την Μπιμπιμπό. Είχα και Μπάρμπι και Κεν, τους έγδυνα και τους έβαζα να κάνουν σεξ. Μονίμως. Ολο το ραντεβού τους γινόταν για το σεξ!
Η Κόρα και η πόλη
Είμαι παιδί του Κέντρου. Αν και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, έβγαινα στο Κέντρο. Ηρθα να μείνω εδώ και για πρακτικούς λόγους. Δεν οδηγώ, τελειώνω αργά από τη δουλειά και μου αρέσει να περπατάω. Αγαπώ πολύ το Κέντρο, παρόλο που έχει εκπέσει και έχει πολλή ασχήμια. Δεν μπορώ να μείνω αλλού, θέλω να κινούμαι παντού με τα πόδια και είναι υπέροχο να πίνεις ένα ποτό και σε λίγη ώρα να είσαι στο σπίτι σου. Είναι πολυτέλεια. Γενικά δεν έχω νιώσει φόβο – μόνο όταν δούλευα στο Εθνικό, στην Ομόνοια, και ίσως κάποιες φορές που γίνονται επεισόδια, γιατί μένω στα Εξάρχεια.
Τη φορά που εξερράγη μια κλούβα μπροστά μου 8 το απόγευμα, εκεί τα χρειάστηκα πραγματικά. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Μετά το συνηθίζεις. Είναι φοβερό το πόσο εύκολα συνηθίζεις. Βγαίνω, βλέπω να καίγονται κάδοι και δεν μου κάνει εντύπωση. Εχουμε συνηθίσει την ασχήμια της πόλης και δεν τη βλέπουμε πια. Είναι ένα ουδέτερο πράγμα. Οι παιδικές μου αναμνήσεις από το Κέντρο είναι ο Απότσος και η Πλάκα. Πήγαινα με τη μητέρα μου. Θυμάμαι μια φορά στον Απότσο ένας πλανόδιος βιβλιοπώλης μού έδωσε το αγαπημένο μου βιβλίο, το «Ενα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν». Πρέπει να το έχω διαβάσει δέκα φορές. Εκλαιγα. Είχα ταυτιστεί με την ηρωίδα.
Η Κόρα και οι άλλοι
Το καλύτερο και το χειρότερο που συναντάει κανείς στη ζωή είναι οι άνθρωποι και οι άνθρωποι. Η πόλη είναι οι άνθρωποί της. Και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν και άλλοι που έχουν παραμείνει στην οργή και τη μιζέρια. Εχουμε χωριστεί στα δύο, έτσι αισθάνομαι, για αυτό απεχθάνομαι τους ανθρώπους που είναι μέσα στην κρίση και τη μιζέρια, ενώ αγαπώ πολύ και θαυμάζω όσους θέλουν να κάνουν την προσπάθειά τους. Μου αρέσουν οι αγωνιστές. Το να μεμψιμοιρούμε είναι εντελώς άχρηστο.
Η Κόρα και η κρίση
Νομίζω ήμασταν σε κρίση, τώρα θα συνέλθουμε.
Η Κόρα και η γενιά της
Στενοχωριέμαι για τη γενιά μου λίγο, γιατί έχει ρουφηχτεί από όλη αυτή την κατάσταση. Είμαστε νέοι, έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας και ρουφηχτήκαμε. Δεν μπορώ να ακούω «δεν θα κάνω άλλο παιδί», όλοι στη γενιά μου έχουν παγώσει τη ζωή τους. Είναι λίγοι αυτοί που λένε «δεν με νοιάζει, είμαι καλά, έχω τη ζωή μου». Και τώρα στην παράσταση το έχω σκεφτεί πολλές φορές, επειδή παίζω την Ευρυδίκη, μια νεκρή. «Είμαι ζωντανή», λέω συνέχεια. Είμαστε ζωντανοί. Αυτό μου φτάνει. Εγώ δεν έχω τίποτα, δεν μου ανήκει τίποτα και κρατάω πολύ λίγα πράγματα. Αισθάνομαι ανελεύθερη με πολλά πράγματα.
Η Κόρα και ο ελεύθερος χρόνος
Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, να μαγειρεύω, με ξεκουράζει ακόμα και ύστερα από μια εξάωρη πρόβα να βλέπω τους φίλους μου. Να πηγαίνω για ποτά, να κάνουμε βόλτες. Να βολτάρω στο αγαπημένο μου μέρος στην πόλη, στην αρχή της Κολοκοτρώνη, να πηγαίνω στο Αριστον για τυρόπιτα, να κάθομαι στο παγκάκι δίπλα στο άγαλμα.
Τη συνέντευξη επιμελήθηκε η Αργυρώ Μποζώνη.
