Κάθε άνοιξη, λόγω της αναγέννησης της φύσης οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε εδώ και έξι χρόνια τι θα αναγεννηθεί σε αυτό τον τόπο. Ποιο στοιχείο στην πατρίδα θα βλαστήσει, θα ξαναζωντανέψει από το πέρασμα του χειμώνα και θα δώσει μια ανάσα, μια ομορφιά που θα μεταβάλλει τη πορεία μας ως Έθνος.
Ένα τέτοιο στοιχείο θα μπορούσε να είναι η συνειδητοποίηση. Η βαθιά κατανόηση δηλαδή του “πάτου” που πιάσαμε, της παρακμής που βιώνουμε και έπειτα των λόγων που μας οδήγησαν σε αυτήν τη ζοφερή κατάσταση. Αυτό το στοιχείο είναι κάτι το συγκλονιστικό και ταυτόχρονα ικανό να μας κινητοποιήσει την ανάγκη να ξανά δούμε τους αναμφισβήτητα δυσλειτουργικούς τρόπους ζωής που υιοθετήσαμε με ερωμένη αυτή την 40χρονη κάλπικη “πορτοφόλα” της μεταπολίτευσης.
Τα ρουσφέτια που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο υφίστανται ακόμα, την ανάγκη να διαφυλάξουμε ότι είναι δικό μας –ακόμα και κομματικά δικό μας- αδιαφορώντας για τον άλλον, ο αστείρευτος λαϊκισμός και η δημαγωγία, η εμμονή στην επιτυχία χωρίς προσπάθεια που είχαμε γαλουχηθεί, είναι μερικά από τα στοιχεία που είναι αμφίβολο αν τα έχουμε συνειδητοποιήσει. Και αυτό γιατί δεν έχουμε «πενθήσει» για αυτά, δεν έχουμε αντιληφθεί τι μας έφερε ως εδώ ως κοινωνική δομή και απλά περιμένουμε ψηφίζοντας εκείνον που θα τάξει περισσότερα να μας επαναφέρει στη προ του 2008 κατάσταση.
Με αυτή την φραγκοραγιάδικη νοοτροπία όμως, μόνο έναν φαύλο κύκλο δημιουργούμε. Διότι εκτός από την οικονομική προσαρμογή που έξι χρόνια τώρα βιώνουμε, υπάρχει και το κλειδί της ανάπτυξης. Η οποία όμως προϋποθέτει μεταρρυθμίσεις, συμμάζεμα και μακροχρόνια προοπτική και σχεδιασμό. Αναρωτιέμαι, μήπως εμείς δεν κοιτάξαμε και πολύ αυτήν την οδό για να αποφύγουμε να σπάσουμε αυγά; Για να μην χάσουμε δηλαδή τη νοοτροπία που μας είχε βολέψει και μάλιστα σε βάρος του 27% των ανέργων ανάμεσα τους και πολλοί της γενιάς μου;
Είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναβρούμε τα τετραθέμελα αυτής της κοινωνίας. Το φιλότιμο, το θάρρος, την αξιοσύνη και την αίσθηση της συμβίωσης με τον διπλανό μας. Και πρέπει να τα βρούμε άμεσα γιατί φοβάμαι ότι έχουμε αρχίσει να χάνουμε από μπροστά μας τη προοπτική του έρωτα στη ζωή, στη δημιουργία και στη πραγματική μας υπόσταση ως κοινωνίας.
Ο Ελληνισμός βρίσκεται σε κρίση, σε μια ιστορική παρακμή. Κάθε απώλεια, όπως του κίβδηλου τρόπου ζωής της μεταπολιτευτικής μας κοινωνίας, κρύβει και μια δυνατότητα προσέγγισης ενός νέου τρόπου. Είναι η ώρα λοιπόν αυτόν τον τρόπο να τον οραματιστούμε με αυθεντικούς όρους για την πατρίδα, γιατί μπορεί να ζούμε όλοι στο μεδούλι μας αυτήν την καταστροφή, είναι όμως στο χέρι του κάθε συμπατριώτη να τη μεταβάλλουμε σε μια αληθινή σωτηρία.
Tου Χρήστου Κουφουδάκη
