Τους τελευταίους μήνες –άγνωστο γιατί– δέκα εργοτάξια έχουν ξεφυτρώσει στα στενά πέριξ του σπιτιού μου, στη Νέα Σμύρνη. Παλιές μονοκατοικίες γκρεμίζονται μέσα σε μία εβδομάδα και τα οικόπεδα γίνονται σκάμματα, με βαρέα οχήματα να ανοίγουν ορύγματα για τα θεμέλια. Δεν είναι μόνον η όχληση του καθημερινού θορύβου που αλλάζει τη ζωή, αλλά η αίσθηση ότι η γειτονιά μεταμορφώνεται σε κάτι καινούργιο. Οι συστάδες των πολυκατοικιών πυκνώνουν καταπίνοντας τα χαμηλότερα οικοδομήματα. Κηπάκια γίνονται πιλοτές, φυτά και δένδρα ξεριζώνονται, ιστορίες ξεχνιούνται.
Θα μείνω στο τελευταίο: οι περισσότερες μονοκατοικίες της Νέας Σμύρνης φτιάχτηκαν από πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Παρότι μεγάλωσα στο Παγκράτι, πάντα άκουγα οικογενειακές ιστορίες για καταπληκτικά κυριακάτικα τραπεζώματα σε νεοσμυρνιώτικες αυλές κάτω από γλυσίνες, για αποκριάτικα πάρτι που άφηναν εποχή και για φλερτ που ξεκινούσαν με κάποιο πετραδάκι, το οποίο πετύχαινε, ώρες μεταμεσονύχτιες, το τζάμι του παραθύρου μιας κοπέλας. Κάθε φορά, λοιπόν, που μια μπουλντόζα ισοπεδώνει μια μονοκατοικία, σαρώνει τα γέλια, τις φωνές, τις καντάδες και τα τραγούδια, τα τριξίματα των μαχαιροπίρουνων, τους καβγάδες και τα γλέντια.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και για τους μη παρατηρητικούς, είναι πολύ δραματικό το θέαμα της κατεδάφισης ενός σπιτιού. Τα σκαπτικά μηχανήματα παίρνουν φόρα και ξεπατώνουν τα πάντα μέσα σε σύννεφα σκόνης. Μένει μόνον ένα ίχνος στο πλάι της διπλανής πολυκατοικίας, τα πλακάκια του μπάνιου σε κολάζ με τα παστέλ χρώματα ενός τοίχου από μια κρεβατοκάμαρα, μπροστά σε έναν σωρό από μπάζα. Το χειρότερο είναι οι πινακίδες των εργολάβων με τα κινητά τους τηλέφωνα, που ανακοινώνουν τον μελλοντικό θάνατο ενός οικοδομήματος μέσα στους επόμενους μήνες.
Ενα από αυτά βρίσκεται στη διπλανή γωνία. Ο κήπος έχει διατηρηθεί ως εκ θαύματος σε ζωντάνια, οι κουρτίνες στα παράθυρα είναι ανοικτές σαν να ζει κάποιος εκεί. Η μονοκατοικία πρέπει να κτίστηκε το ’50, όταν άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα πρώτα ψηλά κτίρια περιμετρικά της πλατείας Νέας Σμύρνης για να ανταγωνιστούν σε ύψος την Αγία Φωτεινή και την Εστία, που ήταν τα ψηλότερα εκείνης της περιόδου. Ολόκληρη η πορεία της γειτονιάς γράφτηκε στο πετσί των χαμηλών σπιτιών της, έξω από τα οποία περνούσαν χωμάτινοι δρόμοι. Εκεί έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα αυτοκίνητα.
Από το 1923 μέχρι σήμερα κοντεύει ένας αιώνας που το τμήμα αυτό, πλάι στη Συγγρού, απέκτησε αστικό ιστό από τους εκ Σμύρνης πρόσφυγες. Και όσο περνάει ο καιρός μένουν όλο και λιγότερα τα σπίτια που εγκιβωτίζουν την ιστορία μιας γειτονιάς που ακόμη βαστάει την ψυχή της.
Πηγή:https://www.kathimerini.gr/society/561147994/oi-monokatoikies-tis-neas-smyrnis-lene-tis-dikes-toys-istories/
