Το πρωί της Δευτέρας 20 Γενάρη το λιμενικό εντόπισε ένα μικρό σκάφος κοντά στο Φαρμακονήσι. Στο σκάφος επέβαιναν 28 άτομα (25 Αφγανοί και 3 Σύριοι), μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά. Σύμφωνα με τις καταγγελίες των επιβαινόντων, το λιμενικό επιχείρησε να το επαναπροωθήσει στην Τουρκία, έδεσε το σκάφος με ένα σκοινί, και κινήθηκε προς τις τουρκικές ακτές. Από την ταχύτητα που ανέπτυξε, το σχοινί κόπηκε και μετά από μία δεύτερη απόπειρα επαναπροώθησης η βάρκα αναποδογύρισε και οι μετανάστες έπεσαν στην θάλασσα. Στην προσπάθειά τους να σωθούν, επεχείρησαν να πιαστούν από το σκάφος του λιμενικού. Αντί όμως να βοηθηθούν για να γλιτώσουν από τον πνιγμό, αντιμετώπισαν τη βία των λιμενικών οι οποίοι τους χτυπούσαν και τους απωθούσαν. Συνολικά 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (όλοι τους γυναίκες και παιδιά).Οι θάνατοι των 12 μεταναστών στο Φαρμακονήσι δεν ήταν ένα «τυχαίο» γεγονός. Ήταν μια ξεκάθαρη δολοφονία. Και δεν ήταν η πρώτη. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στα ελληνικά σύνορα λόγω της πολιτικής «αποτροπής» της μετανάστευσης κυβέρνησης και ΕΕ. Ηδολοφονία αυτή είναι προϊόν της κυβερνητικής πολιτικής, του Σαμαρά που ζητά να σταματήσει η «λαθροεισβολή», του Πλεύρη που ζητά να χυθεί αίμα στα σύνορα, του αρχηγού της ΕΛΑΣ που ζητά να κάνουμε «το βίο αβίωτο» στους μετανάστες. Είναι προϊόν της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στήνει ναρκοπέδια και δυνάμεις «ελέγχου» σε κάθε γωνιά της Μεσογείου. Το Φαρμακονήσι ήταν η συνέχεια της Λαμπεντούζα (νησάκι νότια της Ιταλίας όπου μετά από τη βύθιση του πλοιαρίου που τους μετέφερε έχασαν τη ζωή τους πάνω από 300 μετανάστες). Είναι κομμάτι της όξυνσης της κρατικής καταστολής, η οποία χτυπά τους μετανάστες αλλά και όσους αγωνίζονται και διεκδικούν.
Μήπως επειδή είναι μετανάστες πρέπει να μας νοιάζει λιγότερο; Ή καθόλου; Ο θάνατος αυτών τωνανθρώπων (και όχι «λαθρομεταναστών») δεν μπορεί να μας αφήνει απαθείς. Γιατί είναι άνθρωποι. Γιατί υποφέρουν από τα ίδια προβλήματα που υποφέρουμε κι εμείς. Γιατί είναι πολιτικοί πρόσφυγες, από χώρες που οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ (στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα, ας μην το ξεχνάμε αυτό) επεμβαίνουν και αιματοκυλούν. Γιατί το ίδιο το σύστημα που δημιουργεί τους πολέμους, τη φτώχεια και την εξαθλίωση στις χώρες τους, δημιουργεί τη φτώχεια και την εξαθλίωση και στη δική μας. Γιατί σε τελική ανάλυση σύμμαχός μας είναι ο κατατρεγμένος μετανάστης, ο «ξένος» εργάτης γης που τον πυροβολούν επειδή ζητά τα δεδουλευμένα, ο «ξένος» πρόσφυγας που αναζητά πολιτικό άσυλο και όχι ο Έλληνας εφοπλιστής, ο Έλληνας βιομήχανος, ο Έλληνας εργοδότης που απολύει, που αυξάνει τον πλούτο του σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.Γιατί η ταξική αλληλεγγύη με τους καταπιεσμένους, με τους λαούς όλου του κόσμου είναι ο μόνος δρόμος για να ανατρέψουμε το σύστημα που γεννά την ίδια την καταπίεση.
