Από χθες μέχρι και το Σάββατο η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) πραγματοποιεί το ετήσιο συνέδριό της με εκπεφρασμένο στόχο να καταλήξει σε ένα συνολικό αυτοδιοικητικό πρόγραμμα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο πρόεδρός της, κ. Πατούλης, και ρόλο στο εσωτερικό της Ν.Δ. θέλει να παίξει, αλλά και γενικότερες πολιτικές φιλοδοξίες έχει.
Γι’ αυτό έχει επιδοθεί τους τελευταίους μήνες σε μια άοκνη προσπάθεια να πάρει στους ώμους του την αντιπολιτευτική εικόνα της αποδιοργανωμένης μετά τις εκλογές δεξιάς παράταξης, αλλά και να καλλιεργήσει το προφίλ ενός κινητικού πολιτικού, με συνολικότερο όραμα για την Αυτοδιοίκηση και τον τόπο.
Η Αυτοδιοίκηση, βέβαια, όντως βρίσκεται σε τέλμα εδώ και πολλά χρόνια, πριν από την κρίση. Τέλμα ιδεών, οραμάτων, καινοτομίας, επαφής με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Βαυκαλίζεται ότι αποτελεί τον πιο κοντινό προς τον πολίτη θεσμό και ότι επιτυγχάνει να φέρει αποτελέσματα εκεί όπου το κεντρικό κράτος αποτυγχάνει (π.χ. στην απορρόφηση του ΕΣΠΑ, στη σταθερή παροχή υπηρεσιών αποκομιδής απορριμμάτων, λειτουργίας παιδικών σταθμών κ.λπ.) αδυνατώντας να παραδεχτεί ότι στα μάτια των πολιτών δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτό και, κυρίως, δεν δημιουργεί κανέναν άνεμο αλλαγής.
Βεβαίως το ερώτημα που μένει διαρκώς αναπάντητο δεν είναι τόσο το με ποιους πόρους θα μπορέσει να κάνει πράγματα (κάτι διόλου ασήμαντο), αλλά το ποια είναι αυτά, πώς τα επιλέγει και με ποιες διαδικασίες τα υλοποιεί και τα ελέγχει. Κι αν υπάρχουν κάποιες σποραδικές περιπτώσεις δημάρχων με συγκροτημένη άποψη και σχέδιο για την πόλη τους (ανεξάρτητα από το πώς το αποτιμά κανείς αυτό), σίγουρα αυτές δεν μεταφράζονται σε συνολική κατεύθυνση. Ούτε καν σε προβληματισμό και αγωνία να χαραχθεί αυτή η κατεύθυνση.
Η αδυναμία της Αυτοδιοίκησης να κατανοήσει την ίδια την πολιτική της καχεκτικότητα είναι εμφανής σε όποιον ξύσει λίγο την επιφάνεια των πραγμάτων. Από την αντίφαση της διενέργειας ενός συνεδρίου με κόστος εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ δημόσιου χρήματος την ώρα που γιγαντώνεται η διαμαρτυρία ενάντια στον νόμο για τα ταμιακά διαθέσιμα, μέχρι την προχειρότητα με την οποία προετοιμάστηκαν οι προγραμματικές θέσεις, η σημειολογία είναι σαφής: business as usual.
Αλλά, ακόμη και αν προχωρήσει κανείς πιο βαθιά, στην ουσία των συζητήσεων, θα δει ότι γίνεται πολύ κακό για το τίποτα. Όποιος θα περίμενε οι αιρετοί της χώρας να βρίσκονται στην πρωτοπορία του προβληματισμού για το πώς η Αυτοδιοίκηση θα γίνει πιο αντιπροσωπευτική, με έργα αυξημένης κοινωνικής χρησιμότητας, με δίκαιες εργασιακές σχέσεις, με ποιοτικές υπηρεσίες, με ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών, θα απογοητευόταν.
Το ίδιο και όποιος θα ήθελε μια Αυτοδιοίκηση κοινωνικά παρεμβατική, που να επεξεργάζεται αναπτυξιακά σχέδια, να αμφισβητεί τις πελατειακές σχέσεις, να στηρίζει τη γνώση και την καλλιέργεια, να δρα ενάντια στις διακρίσεις, να παλεύει για τη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Και οι δύο θα έβρισκαν απλώς αναμασημένες προτάσεις περασμένων δεκαετιών και ελάχιστη διάθεση (πιθανώς και ικανότητα) να ταραχτούν τα λιμνάζοντα ύδατα.
Η κυρίαρχη ρητορική της ΚΕΔΕ, την οποία συχνά υιοθετούν και αριστερά στελέχη, είναι ότι η Αυτοδιοίκηση φέρνει νέα πνοή στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η πραγματικότητα είναι ότι η ίδια χρειάζεται επειγόντως νέα πνοή για να μπορέσει να παίξει τον χρήσιμο ρόλο της. Το συνέδριο αυτών των ημερών δεν προβλέπεται να δώσει ώθηση σε αυτή την προσπάθεια, μπορεί όμως να αποτελέσει τουλάχιστον την ευκαιρία να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε.
