Ιαχές από συνθήματα της εποχής στα μεγάφωνα, πολίτες κάθε ηλικίας αφήνουν ένα γαρίφαλο στο μνημείο εντός του Πολυτεχνείου, αφιερώματα στα ΜΜΕ με μουσική υπόκρουση Θεοδωράκη και Λοΐζου.
Αποτελούν τα χαρακτηριστικά του εορτασμού της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιας από τις πιο ιστορικές καμπές της σύγχρονης ιστορίας μας.
Κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη ανοίγει στη δημόσια σφαίρα η ίδια επιφανειακή συζήτηση για το Πολυτεχνείο, με περισσότερο μουσειακά στοιχεία παρά βιωματικά.
Ωστόσο, αυτό που θα έπρεπε να μας ανησυχεί είναι η ολοένα και φθίνουσα τάση ενδιαφέροντος της κοινωνίας για το γεγονός και της περιθωριοποίησής του στα επεισόδια που ενδεχομένως να προκύψουν με το πέρας της πορείας ή ακόμη χειρότερα στην ισοπεδωτική αναφορά περί της «γενιάς του Πολυτεχνείου που μετά τη μεταπολίτευση έφερε όλα τα δεινά στη χώρα».
Το τελευταίο, βέβαια, δεν είναι τελείως άτοπο, όμως δεν είναι το μείζον.
Άραγε έχουμε αντιληφθεί τα μηνύματα εκείνης της πράξης στη σωστή τους διάσταση και, ακόμη πιο σημαντικό, κατάφεραν οι προηγούμενες γενιές να μεταφέρουν τη σημειολογία των γεγονότων στις επόμενες;
Αν κρίνουμε από τα σημεία της εποχής μας και τις πολιτικές επιλογές που προκύπτουν, μάλλον όχι.
Ειδικά σε μια εποχή που η σύγχρονη δημοκρατία βάλλεται από παντού, με τις ακραίες φωνές και τα επικίνδυνα ευχολόγια να κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός πως εν έτει 2016 γίνεται συζήτηση για την ίδια την εξέγερση και για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
Μια συζήτηση που έχει τις ίδιες επικίνδυνες απολήξεις με την κουβέντα για την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου, που με τιμή κρατούν κάθε χρόνο οι φοιτητές εδώ και 4 δεκαετίες.
Πριν βρεθούμε λοιπόν στο σημείο η εξέγερση του Πολυτεχνείου να αποτελεί για τις μελλοντικές γενιές αστικό μύθο, είναι υποχρέωση όλων των δημοκρατών να μεταφράζουν ορθά τα μηνύματα του τότε σε ανάγκες τού σήμερα, με δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο απέναντι στην ισοπέδωση που επιχειρείται συστηματικά.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι ούτε των κομμουνιστών ούτε των κεντροαριστερών ούτε των εξωκοινοβουλευτικών.
Είναι όλων των Ελλήνων και πρέπει να παραμένει στη συλλογική συνείδηση υπό κάθε συνθήκη και πολιτική συγκυρία.
Κωνσταντίνος Ασημακόπουλος, Σύμβουλος πολιτικής επικοινωνίας
Πηγή: Εφημερίδα Συντακτών
