“Το Σάββατο το βράδυ έλαβα μέρος σε (άλλη) μια συζήτηση για τη βία που έγινε σε ένα βιβλιοπωλείο της Νέας Σμύρνης. Υπήρχε και πάλι πολύς θυμός στο ακροατήριο, κάτι που είναι θεμιτό και κατανοητό: θυμός για τους πολιτικούς, θυμός για τους δημοσιογράφους, θυμός για την Αστυνομία, θυμός για τη Μέρκελ. Λιγότερο κατανοητή είναι η γραμμή που οδηγεί από την εκδήλωση αυτού του θυμού στη δικαιολόγηση της βίας. Προσοχή: όχι της βίας για λόγους αυτοάμυνας, αλλά της βίας ως στρατηγικής, ως τιμωρίας ή ως εκδίκησης. Μιας βίας εύκολης, ανώδυνης και άνανδρης. Νόμιζα, για παράδειγμα, πως εκείνες οι αξέχαστες σκηνές της επίθεσης εναντίον του Κωστή Χατζηδάκη θα τύγχαναν πλέον της γενικής αποδοκιμασίας. Όχι, είπε μια παριστάμενη κυρία, που δήλωσε μάλιστα και εκπαιδευτικός. «Οι δράστες ήταν θυμωμένοι».
ΑΠΟΨΕΙΣ: Η ουσία έρχεται μετά..
Θυμωμένοι δηλώνουν κάποιοι κάτοικοι της Ιερισσού με την εξόρυξη χρυσού και ανατινάζουν τα γεωτρύπανα ή τρομοκρατούν τους εργαζομένους, ακόμη και τα παιδιά τους! Θυμωμένοι όμως δηλώνουν και οι φασίστες όταν επιτίθενται σε μετανάστες, θυμωμένος δήλωσε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής με το Mega επειδή έπαιζε τουρκικές σειρές την ημέρα της εθνικής επετείου – και εκδήλωσε την αγανάκτησή του με τον γνωστό λεβέντικο τρόπο. Ο καθένας δικαιούται να είναι θυμωμένος για όποιον λόγο θέλει. Δεν δικαιούται όμως να ασκεί βία εναντίον εκείνων που τροφοδοτούν τον θυμό του. Και όταν το κάνει, πρέπει να υφίσταται τις συνέπειες. Απλά πράγματα, λυμένα εδώ και πολύ καιρό σε κάθε σύγχρονη δημοκρατία. Εκτός από την Ελλάδα, όπου το πιο συνηθισμένο μέσο για την επίλυση των διαφορών είναι ο τσαμπουκάς.
Την ίδια μέρα με την εκδήλωση στη Νέα Σμύρνη, στη Ρεν της Γαλλίας ο Μισέλ Ροκάρ και μερικά ακόμη μέλη του Collegium International (μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε το 2002) απέτιναν φόρο τιμής στον Στεφάν Εσέλ, έναν άνθρωπο που έζησε μια συναρπαστική ζωή αλλά έγινε γνωστός από ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Αγανακτήστε!» Εναν άνθρωπο που ήταν θυμωμένος με τις αδικίες του κόσμου, αλλά προσπαθούσε να τις διορθώσει απ’ όποιο πόστο βρισκόταν. Έναν άνθρωπο που πίστευε πως δεν μπορείς να αγανακτείς με οτιδήποτε, πως η αγανάκτηση πρέπει να στηρίζεται σε θεμελιώδεις αξίες, πως ακόμη και τότε όμως δεν είναι παρά μια στιγμή και σε καμιά περίπτωση μια απάντηση. Μετά την αγανάκτηση, έλεγε, πρέπει να έρχονται η στράτευση και ο κοινός προβληματισμός για τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν.
«Καμιά μεγάλη κοινωνική αλλαγή δεν ξεκινά χωρίς αγανάκτηση», υπενθύμισε στην ομιλία του ο Ροκάρ. «Πρόκειται όμως για ένα σημείο εκκίνησης, η ουσία έρχεται μετά». Αυτή η ουσία φοβάμαι πως μας διαφεύγει στην Ελλάδα, αυτήν πρέπει να αναζητήσουμε, είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης.”
