Γράφει η Μαριέττα Μπακαλοπούλου
Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις είναι πλήρως κατανοητή η κρίση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Η χώρα στα όρια της, με μια οικονομικο-κοινωνική κρίση που αγγίζει τη βάση της κοινωνίας στο σύνολό της.
Και η αριστερά, όπως αυτή νοείται τουλάχιστον στη χώρα μας, βρίσκεται ορφανή. Από τη μια η ΔΗΜ.ΑΡ. αρκετά στατική, βλέπει τα ποσοστά της να κατρακυλούν μέρα με τη μέρα λόγω της συμμετοχής της στην τρικομματική κυβέρνηση.
Το ΚΚΕ κρατάει το ρόλο του αγωνιστή που δεν έχει διάθεση για τίποτε άλλο παρά μόνο για αντίδραση, ακόμη και στην αντίδραση. Και τέλος το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑ.ΣΟ.Κ που φαίνεται να έχει χάσει αφενός κάθε επαφή με την κεντρώα πολιτική που ασκούσε τόσα χρόνια και αφετέρου με τις συλλογικές διαδικασίες. Διάλυση όλων των οργάνων, τοπικών οργανώσεων, εθνικών και πολιτικών συμβουλίων, όλοι εναντίον όλων, καμία συλλογική διεργασία.
Και η ιδεολογική συμβολή της αριστεράς τρία χρόνια τώρα πλανάται χωρίς να βρίσκει έδαφος στον ανεδαφικό ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τι συνέβη στην αριστερά άραγε; Με τον κατακερματισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ εξαφανίστηκαν και οι σοβαρές προτάσεις αυτού του πολιτικού χώρου;
Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις του τρέχοντος έτους η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δίνουν μάχη στήθος με στήθος. Εσωτερικά κι εξωτερικά αντιπαθούν το παλαιό ΠΑ.ΣΟ.Κ, (στα εσωκομματικά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι εμφανές αυτό, που υπήρξε η μεγαλύτερη απορρόφηση τόσο από στελέχη, όσο από την εκλογική βάση), το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ εξακολουθεί να διώχνει τα παλιά του στελέχη, αλλά και τους εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού (οι οποίοι διοχετεύονται σιγά σιγά στη Νέα Δημοκρατία) και ο κύκλος συνεχίζεται.
Το ζήτημα σήμερα που απασχολεί την κοινωνία είναι η Μνημονιακή πολιτική. Εκεί έχει τεθεί το ιδεολογικό νήμα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Πόσο όμως εφικτό είναι να τίθεται μία τέτοια ερώτηση; Πόσο πιο κατανοητό να γίνει στους πολιτικούς φορείς ότι η πλειονότητα της κοινωνίας (ναι αυτοί που ανήκαν και ψήφιζαν ΠΑ.ΣΟ.Κ), έχει τη διαύγεια και την οξυδέρκεια να διακρίνει από τη μια ότι πλέον το θέμα δεν είναι ποιος θα σκίσει τα Μνημόνια και από την άλλη ότι ψάχνει για μία σοβαρή πρόταση που θα φέρει τις αναγκαίες πλέον λύσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς και που θα απαντήσει με σύγχρονο τρόπο στα προβλήματα της εκλογικής βάσης του “παλαιού” ΠΑΣΟΚ;
Τα στελέχη που ακολούθησαν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήδη έχουν ξεκινήσει να αγανακτούν, είτε με ιδεολογικά κριτήρια, είτε επειδή βρίσκουν ανώριμους τους πολιτικούς χειρισμούς του Προέδρου του κόμματος, με πρόσφατο το παράδειγμα της κας Σακοράφα, είτε με τις εσωτερικές διεργασίες που το ίδιο το ΣΥ.ΡΙΖ.Α δε δείχνει καμία διάθεση να απορροφήσει τα πρώην στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ, να τα εγκολπώσει και να μαθεί αυτό που δεν έμαθε το ΠΑ.ΣΟ.Κ ως τώρα.
Οτι η εξουσία δεν είναι προσωποκεντρική. Η ιδεολογία δεν αποτελεί κτήμα και προνόμιο κανενός. Το πρόσωπο γίνεται φορέας και κοινωνός μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Και ο ηγέτης καλείται σε ρόλο ενορχηστρωτή να εναρμονίζει το εκάστοτε πολιτικό πρόσωπο με το ιδεολογικό υπόβαθρο που έχει και που υπηρετεί. Κι αν το πρόσωπο μεμονωμένα διαφωνεί με αυτόν το ιδεολογικό άξονα, καλύτερα να αποστασιοποιηθεί διότι σε διαφορετική περίπτωση ο κόσμος θα γυρίσει την πλάτη του εκλογικά.
