Έχω υπάρξει κι εγώ μαγεμένος από τα Χριστούγεννα ! Ως παιδί τα λάτρευα, ανυπομονούσα να έρθουν και τα ζούσα μ’ όλη μου την ψυχή. Περίμενα με αγωνία τα δώρα μου, λατρεύοντας ολόκληρο το εθιμοτυπικό. Στολίδια, Χριστουγεννιάτικα δέντρα,θρησκευτικοί μύθοι, το μεγάλο τραπέζι με το άφθονο φαγητό, το κρύο ενίοτε και χιονισμένο τοπίο κι η οικογενειακή ζεστασιά. Αυτά είναι τα συνήθη γνωρίσματα των ημερών αυτών, αγγελικά πλασμένα και δύσκολα αμφισβητήσιμα ακόμα κι από τους πιο σκληρόκαρδους…
Oλα, λοιπόν, ήταν είναι και θα είναι ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας.
Για κάποιον περίεργο λόγο, όλη η αυτή η συμπύκνωση καλοσύνης και ευαισθησίας ξεκινά από τα τέλη Νοεμβρίου, τότε δηλαδή που αρχίζει κι η διακόσμηση στους δρόμους και τα καταστήματα. Θύματα της ίδιας μας της φύσης ξεκινάμε τον μαραθώνιο της αυταπάτης και πάμε ωσάν πρόβατα στην σφαγή. Αγοράζουμε, καταναλώνουμε, αισθανόμαστε, χαιρόμαστε, ξεχνάμε τα προβλήματα μας, γινόμαστε καλύτεροι, ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας, δίνουμε βοήθεια και εφαρμόζουμε τις χριστιανικές αρχές απαρέγκλιτα. Ακόμα κι αν αυτό διαρκεί 7 με 10 ημέρες τον χρόνο…
Όταν συνάντησα, στα δέκα πέντε χρόνια μου, μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας που με αποκαλούσε ανιψιό αλλά εγώ ποτέ δεν γνώριζα, κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Μου ευχήθηκε με τόση θέρμη που με έκανε να απορήσω για το αν ξέρει ποιος πραγματικά είμαι. Η αμφιβολία μου έγινε σιγουριά όταν ένα χρόνο αργότερα , την συνάντησα στο ίδιο μέρος , την ίδια μέρα και μου ευχήθηκε, ακριβώς τα ίδια που μου είχε ευχηθεί την προηγούμενη φορά. Σταμάτησα να ασχολούμαι όταν κατάλαβα πως νόμιζε πως ήμουν ο αδερφός μου.
Έτσι λοιπόν άρχισα να είμαι καχύποπτος όταν έβλεπα τους ανθρώπους να αγαπιούνται μόνο για 10 ημέρες τον χρόνο. Να ανταλλάζουν δώρα επειδή αυτό αρμόζει στο κλίμα των ημερών και να χαμογελούν πλαστά, σε ένα -τεχνητά- χαρούμενο κλίμα που οι ίδιοι αποφάσισαν να διαμορφώνουν, μία φορά το χρόνο. Συναντήσεις οικογενειών που έναν ολόκληρο χρόνο δεν μιλούν μεταξύ τους, συμπάθειες που εξαντλούνται μέσα σε μία νύχτα, μακρόπνοες ευχές για το καλό όλου του κόσμου και φιλανθρωπίες που έχουν ημερομηνία λήξης, ηχούν σαν ματαιόδοξα ευχολόγια ανοησίας που οι καταστάσεις επιβάλλουν. A λα καρτ ανθρωπισμός που μας θυμίζει πόσο διπρόσωποι μπορούμε να γίνουμε κι αφορμή να γιορτάσουμε το…..τίποτα !
H βλακώδης αυτή συμπεριφορά, μας ακολουθεί σε πολλά φάσματα της ζωής μας , όπως για παράδειγμα στην εορτή της ημέρας του aids,του παιδιού, της γυναίκας, της ανακύκλωσης κ.ο.κ. Όντας εφησυχασμένοι τον υπόλοιπο καιρό, δημιουργήσαμε μέρες ειδικά διαμορφωμένες για να διοχετεύουμε απλόχερα τους προβληματισμούς μας, ούσες οι κολυμπήθρες του Σιλωάμ, εξαγνίζοντας την παρατεταμένη οκνηρία μας. Με άλλοθι, θεσμικά και κοινωνικά νομιμοποιημένες, να καλύπτουν τον ατομισμό μας. Δεν είμαι σίγουρος για το αν είναι αντιπαθητικά τα Χριστούγεννα ή αυτοί που τα χρησιμοποιούν για να καλύπτουν την ματαιοδοξία τους. Μπορεί και τα δύο. Μπορεί και μόνο το δεύτερο. Το ουσιώδες είναι πως αναζητούμε ακόμη αφορμές για να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι…και τα Χριστούγεννα είναι η πανάκεια για όλους μας.
Πηγή:http://allwrite.gr
