Εδώ και είκοσι χρόνια το Βραβείο Χορν, που απονέμεται κάθε άνοιξη σε έναν νέο ηθοποιό του θεάτρου, έχει αναδείξει μερικούς από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές των εγχώριων θεατρικών δρωμένων, δίνοντας παράλληλα μεγάλη ώθηση στις παραστάσεις για τις οποίες βραβεύονται. Φέτος, όμως, η συγκυρία της απονομής συνέπεσε σχεδόν με την έναρξη του lockdown λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ο Γιωργής Τσουρής παρέλαβε το βραβείο του για την εξαιρετική του δουλειά στο έργο «170 Τετραγωνικά», που μάλιστα έχει γράψει ο ίδιος, παντρεύοντας το χιούμορ με τον σκληρό ρεαλισμό στην αφήγηση μιας ιστορίας από την ελληνική επαρχία, και λίγες μέρες μετά ο ζόφος ξεκίνησε και τα θέατρα έκλεισαν.
Η συζήτησή μας είχε προγραμματιστεί να γίνει τότε, αλλά εν τέλει πραγματοποιήθηκε στην αγαπημένη του Νέα Σμύρνη, κατακαλόκαιρο, ενώ ο ίδιος ετοιμάζεται να επαναφέρει την παράσταση ανανεωμένη, για τρίτη σεζόν, και πάλι στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, τρέχοντας παράλληλα πολλά νέα ενδιαφέροντα πρότζεκτ, για τα οποία μου μίλησε με ενθουσιασμό. — Βρισκόμαστε στην ταράτσα ενός καφέ στη Νέα Σμύρνη, όπου, όπως μου λες, είναι το άτυπο γραφείο σου, έρχεσαι και γράφεις εδώ σε καθημερινή βάση. Αναζητάς χρόνο για να γράψεις.
Μου έλεγες επίσης ότι ανοίγει η νέα ακτοπλοϊκή σύνδεση με την πατρίδα σου, την Κύπρο, που είναι πολύωρη και αυτό σου κάνει σαν μια καλή ευκαιρία για δημιουργικό χρόνο, όταν θα πας.
Λατρεύω τα καράβια γιατί σου δίνουν έναν νεκρό χρόνο που μπορείς να τον ζωντανέψεις αν έχεις πράγματα που θες να αποτυπώσεις στο χαρτί ή στο λάπτοπ. Είναι ό,τι πρέπει για κάποιον που θέλει να αδειάσει το μυαλό του και να γράψει στη θάλασσα, σε μια μετάβαση που πάντα κάτι μας ξυπνάει. Δεν έχεις σήμα, το διαθέσιμο Wi-Fi είναι χάλια…
Είχα πάει στο Μιλάνο με το Εθνικό Θέατρο με καράβι κι εκεί είχα νιώσει την ομορφιά του μεγάλου ταξιδιού με πλοίο και με κάθε αφορμή το επιζητώ. — Πάντως είσαι λίγο άτυχος. Πολύ, αλλά θα μπορούσα να είμαι και χειρότερα, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Σκέψου να μην είχαμε προλάβει να κάνουμε καν την παράστασή μας! Αυτήν τη στιγμή, καλώς ή κακώς, δεν είμαστε άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων αλλά των ανθρώπων της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας.
Αυτό το στοιχείο είναι πολύ κομβικό σε σχέση με τη συλλογική αυτογνωσία μας, απ’ όπου προκύπτουν πολλές από τις παθογένειες που έχουμε και δεν θέλουμε να τις εξηγήσουμε, όπως και η οργάνωση του κράτους μας, όλη η σχέση του πολίτη με το κράτος, το αν είναι αρμονική ή όχι, το τι σημαίνει το ελληνικό Δημόσιο. Από κει ξεκινάνε, πριν από 200 χρόνια, από την Επανάσταση και το τέλος της.
— Παρέλαβες το βραβείο πέντε-έξι μέρες πριν από το lockdown. Πώς ένιωσες με αυτή την εξέλιξη; Νομίζω, όπως όλοι. Δυσκολεύτηκα να περάσω στη νέα κατάσταση, επειδή ήμουν σε πλήρη δραστηριότητα. Το σοκ λόγω του ότι σταματήσαμε ήταν πολύ μεγάλο. Όταν προγραμματίζω τον εαυτό μου να βγάλει 150 παραστάσεις και με κόβουν στις 100, δεν μπορώ να κοιμηθώ, να ηρεμήσω. Σε σχέση με την τύχη και την ατυχία, πάντως, εγώ πιστεύω στη σοφία της ζωής. Έχω την ελπίδα ότι η παράσταση θα κάνει φέτος ένα ωραίο ταξίδι, ανεπηρέαστη από τη διακοπή. Σε σχέση με τη βράβευση, ναι, θα μπορούσε να μας δώσει μια παραπάνω προσοχή εκείνη τη στιγμή. Το γεγονός ότι αυτό δεν συνέβη δεν θέλω να το αντιμετωπίσω σαν ατυχία, γιατί αυτό φλερτάρει με την αχαριστία. Πήρα ένα βραβείο ως ηθοποιός για μια παράσταση στην οποία είχα τόσο πολλές ιδιότητες, που δεν το κατάλαβα καν. Είχα τόση έγνοια να προστατέψω το έργο συνολικά που, εν τέλει, με βράβευσαν για κάτι που είχα χαμηλά στην ατζέντα μου. Ήταν μεγάλο παράσημο, πάμε παρακάτω. Κάποιες χαρές κρατάνε μόνο τη στιγμή που συμβαίνουν, δεν χρειάζεται να τις εξαργυρώσουμε όλες. Ήταν μια πολύ χαρούμενη βραδιά. Και μετά έκλεισαν όλα.
— Τα «170 Τετραγωνικά» επιστρέφουν, λοιπόν, κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη, από 24/10, στο Ιλίσια. Με πολύ καλές ελπίδες, παρότι υπάρχει φόβος, επιφύλαξη και οικονομική ύφεση λόγω πανδημίας. Έχουμε πάει κόντρα σε πολλές δυσκολίες μέχρι τώρα και από το ενδιαφέρον που έχουμε δει ήδη από την ανακοίνωση και μετά φαίνεται ότι πολύς κόσμος θέλει να μας δει. Για τη νέα σεζόν ξέρουμε τους περιορισμούς, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε γιατί ακριβώς η παράσταση σταμάτησε πολύ κόντρα στη ροή της, κατέβηκε γεμάτη.
Διαβάστε περισσότερα στο: www.lifo.gr
