Έντονο είναι ακόμα το συναίσθημα της οργής σχεδόν σε όλον τον πληθυσμό της χώρας που άκουσε για το τραγικό αυτό συμβάν που συνέβη σε διαμέρισμα κοντά στο κέντρο της Νέας Σμύρνης. Το γεγονός αποτελεί από μόνο του μια οικογενειακή τραγωδία που τάραξε την καθημερινότητα μιας ήσυχης γειτονιάς.
Τα ερωτηματικά για τον πατέρα είναι σίγουρα πολλά. Ωστόσο κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζει τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και την επιρροή που ασκούν στα παιδιά που δεν είναι έτοιμα να διαχειριστούν τον θάνατο δύο συνομηλίκων τους.
Πρέπει κάποιος να εξηγήσει γιατί θα μένουν πια άδειες δύο καρέκλες στην σχολική τάξη, πρέπει κάποιος να βοηθήσει τους γονείς ώστε να απαντούν όσο πιο πειστικά στις πιεστικές ερωτήσεις των παιδιών τους.
Η διαχείριση αυτή δεν είναι εύκολη, απαιτεί επιστημονική προσέγγιση της κατάστασης καθώς και ολοκληρωμένη παρέμβαση από ειδικούς στο σχολείο και στο σπίτι γιατί ούτε για την δασκάλα είναι εύκολο να αποφεύγει τα αγωνιώδη «γιατί» των μαθητών της.
Η κατανόηση της έννοιας του θανάτου επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι διαχειρίζονται μια απώλεια. Τόσο η κατανόηση της έννοιας του θανάτου όσο και ο τρόπος προσαρμογής σε αυτήν διαφοροποιούνται με την ηλικία.
Συχνά, επίσης, ένα παιδί φαίνεται να μην έχει τραυματιστεί από το συμβάν, συνεχίζοντας τη ζωή του όπως και πριν. Αυτό εφησυχάζει τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και την οικογένεια του παιδιού που πιστεύουν ότι «είναι μικρό και θα ξεχάσει». Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική.
Ακόμα και οι συνομιλίες των συμμαθητών στο διάλειμμα θέλουν ιδιαίτερη προσοχή. Το ένα παιδί θα αποδοκιμάσει, το άλλο θα κοροϊδέψει και κάποιο άλλο θα βάλει τα κλάματα.
Η ελληνική σχολική πραγματικότητα δεν έχει συνηθίσει να δίνει απαντήσεις σε αντίστοιχα περιστατικά. Τα σχολικά εγχειρίδια, κυρίως της γλώσσας, δεν παρουσιάζουν γεγονότα απώλειας μέσα από το πρόγραμμα των διδακτικών ενοτήτων. Μερικά μαθήματα διαπραγματεύονται κάποιες λέξεις ή φράσεις ή κάποιο γεγονός και γενικώς υπονοούν τη διαδικασία του θανάτου, αυτό γίνεται κυρίως στα επετειακά μαθήματα, ιστορικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα. Με βάση τα παραπάνω, είναι έκδηλη η απαίτηση να είναι σε θέση και οι εκπαιδευτικοί, μέσα από διαφορετικά είδη σχολικών δραστηριοτήτων, να φέρουν το παιδί σε επαφή με το τελευταίο στάδιο του βιολογικού κύκλου και να συμβάλλουν στην αποδοχή, εκ μέρους του παιδιού, όλων των συναισθημάτων που προκαλεί η απώλεια, η θλίψη και το πένθος.
Πηγή: http://www.parapolitika.gr/article/den-ine-mono-tou-proino-tou-savvatou
Δεν είναι μόνο το πρωϊνό του Σαββάτου του Γιώργου Κρικρή
