«Ξέρω αρκετούς ομοφυλοφίλους που βιώνουν τον Παράδεισο»
π. Φιλόθεος Φάρος
«Υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που έχουν αναπτύξει σύνδεσμο με τον Χριστό πολύ πιο ποιοτικό από άλλους ετεροφυλόφιλους»
π. Βασίλειος Θερμός
Με αυτές τις φράσεις, δυο κληρικών της κανονικής και νόμιμης Εκκλησίας της Ελλάδος επέλεξα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο σήμερα, προσπαθώντας να ξετυλίξω το πολύπλοκο νήμα του σεξουαλικού προσανατολισμού και τη σχέση που έχει με το να είναι κάνεις παιδί του Θεού. Δύσκολο ζήτημα που κλωθογυρίζει συχνά από πολλούς στην επικαιρότητα με όχι και τόσο νηφάλια και ψύχραιμη ματιά εκατέρωθεν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλουμε όλοι να το αντιμετωπίσουμε με διάθεση να κατανοήσουμε πραγματικά τον άλλον, με στόχο να επικοινωνήσουμε μαζί του και να χειριστούμε τα δεδομένα όπως τους πρέπει. Με σοβαρότητα.
Η ομοφυλοφιλία σίγουρα δεν μας είναι άγνωστη. Υπάρχει σε ολόκληρο το ζωικό βασίλειο. Για δε τους εξελιγμένους ανθρώπους ήταν κάτι γνώριμο ήδη από την αρχαιότητα (αν όχι από συστάσεως κόσμου!). Σχεδόν σε -κάποιες κουλτούρες- θεωρούνταν απαραίτητο για την ερωτική ωρίμανση. Τι είναι αυτό όμως που εμφανίζει την ερωτική έλξη ανάμεσα σε ανθρώπους του ίδιου φύλου; Κανείς δεν γνωρίζει ακόμη με βεβαιότητα. Η αιτία πάντως φαίνεται να είναι ένα πολύπλοκο κράμα γονίδιων και περιβάλλοντος που ο τελευταίος που θα πρέπει να θεωρείται υπεύθυνος για αυτό, θα πρέπει να είναι ο ίδιος ο ομοφυλόφιλος. Η ομοφυλοφιλία άλλωστε δεν είναι επιλογή και φυσικά έχει πάψει να βρίσκεται σε οποιοδήποτε επιστημονικό κατάλογο ψυχοπαθαλογιών εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό καταδεικνύει την εξέλιξη και της ίδιας της επιστήμης που μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα -ας μην το ξεχνάμε- μέχρι και ο αυνανισμός θεωρούνταν σεξουαλική διαστροφή και τρομερά επιβλαβής για την υγεία.
Εδώ είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Εκκλησία . Φαίνεται πως αποστρέφεται την εξέλιξη. Εξέλιξη, όχι με την μορφή ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά με την έννοια των θεολογικών και εκκλησιολογικών προτάσεων για έναν πραγματικά λειτουργικό και σύγχρονο τρόπο ζωής όπως τον πρότεινε ο Χριστός, μακριά από κίβδηλους ευσεβισμούς.
Η διοίκηση της Εκκλησίας δείχνει να δυσκολεύεται αρκετά να αντιμετωπίσει το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Αρνείται να αντικρίσει την πραγματικότητα μένοντας σε στερεότυπα προηγούμενων αιώνων. Αρνείται η Εκκλησία μας σήμερα -και αυτό είναι το χειρότερο από όλα- να απελευθερώσει την πραγματική της δύναμη. Μια δύναμη που δεν μπορώ να πιστέψω ότι κρύβεται σε ένα στείρο μέτρημα του απαραίτητου αριθμού μετανοιών ή αγαθοεργιών ως μόνη προϋπόθεση για να γευτεί κανείς την Βασιλεία του Ουρανών, αλλά σε μια πραγματική και γνήσια μετάφραση και μεταλαμπάδευση των αρχών του ευαγγελίου και του θείου λόγου σε εκείνους που συνειδητά προσπαθούν να μετάσχουν του αθλήματος της πίστης.
Επίσκοποι και ιερείς που ασχημονούν και προβαίνουν σε όχι και τόσο συμβαδίζουσες με την πεμπτουσία του ευαγγελίου δηλώσεις περί αποκλεισμού κάθε ομοφυλοφίλου, «διόρθωσης του σεξουαλικού του προσανατολισμού» και τόσα άλλα σκοταδιστικά συνθήματα αρχαίων ημερών, μόνο κακό προκαλούν στην εικόνα της Εκκλησίας και στη σχέση της με τους πιστούς. Επιπρόσθετα παρά πολλοί ομοφυλόφιλοι στο άκουσμα τέτοιων απερίσκεπτων λόγων των εκκλησιαστικών και άλλων ταγών αισθάνονται το άγχος και τα αισθήματα των ενοχών που ενδεχομένως ήδη έχουν λόγω ενός διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, να αυξάνονται δραματικά, ενώ το μίσος και η απέχθεια που εισπράττουν από άλλα μέλη της κοινωνίας να τους κάνει στο τέλος να αποστρέφονται τον ίδιο τους τον εαυτό, πράγμα που επιφέρει ζοφερά αποτελέσματα στην ψυχική τους υγεία.
Όλοι έχουμε ευθύνη απέναντι στους εαυτούς μας αλλά και την κοινωνία. Εάν πρέπει να αποδοθεί κάποιος ψόγος σε λειτουργούς της Εκκλησίας που προβαίνουν σε τέτοιες δηλώσεις τότε αυτός πρωτίστως θα πρέπει να είναι ότι αδικούν, υποβαθμίζουν και σε ένα βαθμό διαστρεβλώνουν με τα κηρύγματα τους την μεγαλοσύνη και την αστείρευτη αγάπη που υπάρχουν στα λόγια του Χριστού. Αγάπη που δεν ζητάει ανταλλάγματα, δεν είναι χειριστική αλλά αληθινά ευεργετική για την ανακαίνιση της ψυχής, μια αγάπη που οδηγεί στην πολυπόθητη Ανάσταση.
Ως άνθρωπος που προσπαθεί να μετέχει στο δύσκολο αυτό άθλημα της πίστης αγανακτώ και θλίβομαι όταν ακούω μεγαλόσχημους ιερείς, να απομακρύνουν με τα λόγια τους ομοφυλόφιλους που σεβόμενοι και αποδεχόμενοι τον εαυτό τους δεν το βάζουν κάτω και προσπαθούν να χτίσουν έναν αληθινό δεσμό με τον Χριστό. Είναι εκείνοι που δεν ψάχνουν ασφαλώς στην θρησκεία απαντήσεις ραμμένες στα μέτρα τους, αλλά απαντήσεις που θα εκφράζουν τη γνήσια στοργή μιας μάνας όπως είναι αυτή της Εκκλησίας. Μάταια όμως, γιατί δυστυχώς αυτή τη μάνα κάποιοι θέλουν να τη μετατρέψουν σε μητριά. Και σε πολλές περιπτώσεις το έχουν πετύχει.
Αναρωτιέμαι, πότε ο ίδιος ο Χριστός καταδίκασε την ομοφυλοφιλία αυτή καθ’ αυτή ως κατάσταση; Αντίθετα τον είδαμε να οργίζεται με τους φιλάργυρους εμπόρους έξω από τον Nαό του Σολομώντα. Εάν θέλουμε παράτολμα να πούμε ότι ο Χριστός είχε κάποια «εμμονή» αυτή σίγουρα ήταν με το χρήμα και την υποδούλωση του ανθρώπου στα υλικά αγαθά.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε πει ότι η Εκκλησία είναι μια μεγάλη δύναμη που κοιμάται. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσει λοιπόν. Το οφείλει στο ποίμνιο, στον ίδιο τον σκοπό που διακονεί. Η Ορθοδοξία είναι μπροστά σε επιλογές. Υπάρχουν πολλές ζώσες φωνές, ώριμες και αγαπητικές μέσα στην ίδια την Εκκλησία που βροντοφωνάζουν γνήσια μηνύματα αγάπης και Ανάστασης, μακριά από «κουσούρια», πέρα από αναθέματα. Και άλλες που θέλουν να συνεχίζουν να της προσδίδουν έναν ρόλο άτεγκτου κριτή, ανέραστου μετρητή αμαρτιών ή σεμνότυφου κατηχητή. Ένα είναι βέβαιο. Ο θόρυβος είναι πολύς. Και η επιλογή που πρέπει να γίνει κρίσιμη. Ας σιγήσουν λοιπόν οι φωνές και τα πάθη, να κάνουν χώρο στην χριστιανική καρδιά να αποφασίσει…
