Μπήκαν πιασμένοι από το χέρι σε ένα γεμάτο βαγόνι του τραμ. Καλοντυμένοι, πιάστηκαν και οι δύο από μια ελεύθερη λαβή, η κοπέλα κρατούσε την ανθοδέσμη και κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον περίμεναν τη στάση που θα τους άφηνε στο δημαρχείο. Ανάμεσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο τραμ από τουρίστες, γιαγιάδες που γυρνούσαν με το καρότσι από τη λαϊκή, μετανάστες, φοιτητές -όπως ο γράφων- εκείνοι προσέφεραν σε όλους απλόχερα ένα μικρό αντίδωρο του γάμου τους. Τον έρωτα.
Πόσες φορές που η καθημερινή ρουτίνα και οι καταιγίδες των συμφορών μας βρίσκουν απροετοίμαστους δεν έχουμε αποθαρρυνθεί και απελπιστεί; Πόσες φορές δεν αναφωνήσαμε «γιατί σε εμένα;». Εκείνοι μέσα σε μια διαδρομή του τραμ βροντοφώναζαν «ναι και σε εμάς, αλλά θα ζήσουμε». Ο έρωτας πιστεύω δεν πρόκειται μόνο για το συναίσθημα του δυνατού χτύπου της καρδίας, της πεταλούδας στο στομάχι και άλλων συναφών χολιγουντιανών εκδοχών του. Ίσως τελικά να είναι κάτι βαθύτερο, κάτι που να μας ορίζει ως οντότητες στον χώρο και στο χρόνο της βιωτής μας.
Ερωτικός άνθρωπος. Ερωτικός ως προς τη ζωή. Ενθουσιάζομαι με τους ανθρώπους που γνωρίζω μέσα σε ένα κατάμεστο λεωφορείο της ΕΘΕΛ, μαγεύομαι με το αγριολούλουδο που καταφέρνει να φυτρώσει μέσα σε τόσα κυβικά τσιμέντου, βιώνω εκστατικά συναισθήματα όταν βλέπω τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός σε ένα δειλινό και χαίρομαι όταν αντικρίζω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κάνει βόλτα πιασμένο χέρι χέρι στο δρόμο. Είμαι διατεθειμένος, έχω τα μάτια της ψυχής ανοιχτά ώστε να μπορέσω να θαυμάσω την ομορφιά που υπάρχει γύρω μου και άρα είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, με τα καλά και τα άσχημα που θα φέρει.
Να! Τα εμπόδια είναι εκεί στέκονται μπροστά μου και αποδέχομαι την πρόκληση να τα αντιμετωπίσω και τέλος να πάρω κάθε φορά την εμπειρία και την ουσία του μαθήματος που θα μου προσφέρουν. Διότι ναι, γνωρίζω ότι και εγώ ως οντότητα πάνω σε αυτό τον κόσμο έχω τις προσωπικές μου αδυναμίες, αλλά παρ’ όλα αυτά τις αναγνωρίζω, τις δέχομαι και στο τέλος αγαπώ τον εαυτό μου γιατί απλά είναι αυτό που με κάνει μοναδικό και ανεπανάληπτο. Αυτό τελικά μπορεί να σημαίνει έρωτας. Και κάπως έτσι να πορεύεσαι με μια πραγματικά ερωτική ματιά στα χρόνια που έχεις μπροστά σου και όχι απλά να σεργιανίσεις αυτό τον κόσμο θαρρώντας ότι έχεις πάρει πρέφα τι σημαίνει η τέχνη της ζωής.
Δύσκολο πράγμα, πολύ. Δύσκολο όμως ήταν και για εκείνο το ζευγάρι να ζήσουν τη μεγαλύτερη ημέρα της ζωής τους με ένα εισιτήριο του τραμ στη τσέπη. Κι όμως το έκαναν. Γιατί; Γιατί δεν άφησαν τη μιζέρια να τους πνίξει. Γιατί; Γιατί ο έρωτας που είχαν ως προς το να ζήσουν ήταν ισχυρότερος από κάθε άλλη δυσκολία που θα έμπαινε στον διάβα τους. Γιατί τελικά μπορούσες να αισθανθείς την αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον, για τα χρόνια που έρχονται, για την αληθινή πληρότητα στη ζωή.
