Έξι χρόνια κρίσης και άλλα κάμποσα ιστορικής παρακμής και δυστυχώς το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι πάψαμε να παρατηρούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Σταματήσαμε
δηλαδή να μοιραζόμαστε ουσιαστικά πράγματα. Για αυτό και βάλαμε ως παντιέρα την αδιαφορία για ότι είναι έξω από εμάς. Έτσι η ευτυχία μας περιορίστηκε σε αυτό που μπορούσαμε να ελέγξουμε, στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού και στα στενά όρια μιας οικογένειας. Αλλάξαμε ως λαός, φέραμε άλλες αξίες στο προσκήνιο, πιο ρηχές και ελάχιστα λειτουργικές.
Ξέρετε όμως, πάντα σε κάθε παρακμή υπάρχει μια καλά κρυμμένη μαγιά. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας σε όλη η πατρίδα, που επιβιώνουν σιωπηλοί αλλά ενεργοί κάνοντας ο καθένας από τη δική του θέση, πράξη την ουσία της ανάστασης. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Νίκος, ο 28χρονος ιδιοκτήτης ενός μικρού κουρείου σε γειτονιά της Αθήνας που σε πολύ νεαρή ηλικία έχασε τον παιδικό του φίλο από ναρκωτικά. «Ήταν ξαφνικό και γρήγορο» μου είπε, «μέσα σε ένα χρόνο από τα σχέδια που κάναμε να ανοίξουμε μαζί κουρείο, βρέθηκα να σπάω τη πόρτα του σπιτιού του μες τη νύχτα για να βεβαιωθώ ότι αναπνέει». Συνεχίζει λέγοντας «Μετά από κάποιους μήνες τον έχασα και τότε αποφάσισα να μοιραστώ τη ζωή μου με ανθρώπους που έχουν ανάγκη από ένα έναν φίλο, κάποιον που θα τους κάνει να ξανά γελάσουν στη ζωή και να αισθανθούν ότι αξίζουν. Έτσι βρέθηκα εθελοντής για τρία χρόνια στο “18 άνω”». Και καταλήγει «Τελικά ωριμάζεις όταν προσφέρεις, ήταν σα να ανέστησα το κολλητάρι μου».
Είναι πολλοί εκείνοι που σιωπηλά δίνουν σάρκα και οστά στην έννοια της κοινωνίας, στη κοινή μετοχή δηλαδή στη πραγματικότητα και όχι απλά σε έναν εταιρισμό επιβίωσης. Θα τους δεις στο λιμάνι δίπλα στην προσφυγική δυστυχία να εμβολιάζουν άρρωστα παιδιά, στους δήμους και την εκκλησία να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό σε ασθενέστερους και τέλος στα ακουστικά των γραμμών ψυχολογικής υποστήριξης να χαρίζουν παρηγοριά στο πόνο.
Όλοι αυτοί αποτελούν τη μαγιά που θα δώσει ξανά στη πατρίδα το μεράκι και την ζωντάνια. Διότι την αγάπη που αναζητούσαν, πρώτα την προσέφεραν. Ο καθένας από τις δικές του επάλξεις… Σε ένα από τα μικρά στενά της πρωτεύουσας, στις βρώμικες προβλήτες, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στον έρωτα για ζωή.
Καλή Ανάσταση!
