Στις εκλογές -σε όλες τις εκλογές- το μεγάλο ερώτημα είναι μεταξύ συνέχειας ή αλλαγής. Κόμματα, παρατάξεις, πρόσωπα, πολιτικές ιδεολογίες, προγράμματα, στοιχίζονται πίσω από αυτό το βασικό ερώτημα. Η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης, απάντησαν λάθος σε αυτό το ερώτημα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Δήλωσαν με όλους τους τρόπους πως δεν τους ενδιέφεραν τα πρόσωπα, ούτε οι πολιτικές, ούτε το έργο, ούτε η ίδια η Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους ενδιέφερε μόνο να μην έχουν καμιά αντίσταση στις κυβερνητικές πολιτικές τους.
Τους ενδιέφερε μόνο να ελέγξουν όλους τους «αρμούς της εξουσίας» -αυτό που είχαν στο μυαλό τους, όταν κατηγορούσαν τους αντιπάλους τους- και αυτό προκλητικά και εκβιαστικά μετά το καταστροφικό κυβερνητικό έργο του καλοκαιριού που έδειξε τα όρια της αναποτελεσματικότητάς τους.
Το γεγονός αυτό φάνηκε καθαρά την εβδομάδα πριν τις επαναληπτικές εκλογές και απαντήθηκε καταλλήλως. Δεν είναι όμως αυτό που τρομάζει την κυβέρνηση, ότι έχασε δηλαδή τους δύο από τους τρεις μεγάλους δήμους ή τις 4 από τις 5 Περιφέρειες.
Αυτό που πραγματικά την τρομάζει είναι η ιδέα ότι εμφανίστηκε και έγινε αντιληπτή στους πολίτες, η νοοτροπία της και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την εξουσία. Αλαζονική, εξουσιομανής, άκρως συντηρητική, συγκεντρωτική, αδιαφανής. Γιατί έτσι τελικώς είναι.
Τις ίδιες πρακτικές που χρησιμοποίησε στις αυτοδιοικητικές εκλογές χρησιμοποίησε και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του ΕΣΥ μετά την πανδημία που σήμερα διαλύεται, τις ιδέες και πρακτικές μετά τις πυρκαγιές το φετινό καλοκαίρι και το καλοκαίρι του 2021, τις ίδιες πρακτικές με την ακρίβεια.
Οι επαναληπτικές εκλογές ήταν το πρώτο ορατό δείγμα αυτού του υποστρώματος δυσαρέσκειας και αμφιβολίας που υπάρχει στην κοινωνία.
Οι πολίτες, όμως, έστειλαν ακόμα ένα μήνυμα. Όπως και στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, έτσι και τώρα, το μεγάλο ποσοστό της αποχής πρέπει να προβληματίσει. Ειδικά στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, η απαξίωση της διαδικασίας από πλευράς συμμετοχής του εκλογικού σώματος κυμάνθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα. Οι πολίτες δεν συμμετείχαν δείχνοντας ότι δεν έχουν πλέον προσδοκίες από την πολιτική συλλογική πράξη. Θα πρέπει, λοιπόν, να αναζητήσουμε με ψυχραιμία τα αίτια αυτής της στάσης και να τα αντιμετωπίσουμε. Εμείς οφείλουμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι για να τους πείσουμε να συμμετέχουν ξανά. Οι μεγάλες ανάγκες της κοινωνίας δεν μπορούν να περιμένουν.
Να ξεκινήσουμε από την κοινωνία, από τη βάση.
Να επεξεργαστούμε μαζί με τους πολίτες και τους φορείς τους τοπικά, περιφερειακά προγράμματα που δίνουν ελπίδα και προοπτική.
Να υπάρξει περιφερειακή συγκρότηση και οργάνωση.
