Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μπαίνει στο «μοναστήρι» των κυανέρυθρων που αποτελούν διαχρονικά τον μεγαλύτερο αιμοδότη του ελληνικού ποδοσφαίρου!
Από την εποχή του Θωμά Μαύρου, του Νίκου Αναστόπουλου και του Δημήτρη Σαραβάκου, τριών εκ των μεγαλύτερων ταλέντων του ελληνικού ποδοσφαίρου, κύλησαν πολλά χρόνια, δεκαετίες πια. Και παρότι εμφανίστηκαν χιλιάδες ποδοσφαιριστές από τότε, η «αγία τριάδα» που «γεννήθηκε» αθλητικά στην ποδοσφαιρομάνα Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο παρέμεινε στην κορυφή ως απολύτως ξεχωριστή. Το ταλέντο, η στόφα, η κλάση τους, έμειναν αξεπέραστα στο πέρασμα του χρόνου, επειδή ακριβώς ήταν ξεχωριστοί. Καμία προβολή ετερόφωτων δεν επηρέασε την ιστορία. Γιατί αυτή, η ιστορία, γράφεται στο γρασίδι κι όχι στην ψεύτικη ζωή του facebook, εκεί που ο κάθε «ποδοσφαιριστάκος» πλασσάρεται σαν Μέσι.
Το μεγάλο «μοναστήρι», ο Πανιώνιος, ιστορικός έτσι κι αλλιώς, είχε πάντα τη μαγιά του «κρυφού σχολειού! Εκπαιδεύτηκε να μαζεύει τα ταλέντα, να τα αναδεικνύει, να τα βοηθάει να εξελιχτούν και τελικά να τα βλέπει να εκτοξεύονται στην καριέρα τους. Είχε επίσης αυτή την ξεχωριστή ικανότητα να αναγεννά «τελειωμένες» καριέρες, βοηθώντας ποδοσφαιριστές να κάνουν επανεκκίνηση. Κι αυτή η ανάδειξη ταλέντων ή η σωτηρία «εκτροχιασμένων» ποδοσφαιρικά συνέβαινε όλες τις εποχές, είτε ο Πανιώνιος ήταν στα πάνω του είτε βρισκόταν σε τέλμα εξαιτίας -σύνηθες- οικονομικών προβλημάτων. Αλλά η φλόγα του «μοναστηριού» έμενε ζωντανή, με τη φροντίδα των «ιεροκηρύκων» του ιστορικού συλλόγου, που άντεξε σε φωτιές, σεισμούς, κατολισθήσεις. Του έπαιρναν ό,τι καλύτερο είχε κι έμενε όρθιος, δημιουργώντας νέα ταλέντα, μέχρι να φύγουν κι αυτά και να έρθουν τα επόμενα! Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις ήταν η «παρουσία» του Πανιωνίου σ’ αυτή τη νέα εθνική ομάδα του Άγγελου Αναστασιάδη. Προσέξτε λοιπόν τη σύνδεση και τις ρίζες: Σιόβας, Μασούρας, Σάμαρης, Κολοβός, Μπακασέτας, Ρισβάνης, Σιώπης, Ντουρμισάϊ κι ασφαλώς Μήτρογλου, όλα παιδιά που φόρεσαν την κυανέρυθρη φανέλα!
Εντάξει, δεν είναι «σημαίες» όπως ο Θωμάς Μαύρος, ο Νίκος Αναστόπουλος και ο Δημήτρης Σαραβάκος, αλλά έζησαν όλοι στα αποδυτήρια της Νέας Σμύρνης, πότισαν με ιδρώτα το χορτάρι της ομάδας που πάντα ήξερε να δημιουργεί ταλέντα. Γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Πανιώνιος είναι ίσως ο κυριότερος αιμοδότης του ελληνικού ποδοσφαίρου; Γι’ αυτό είναι περήφανοι οι (έτσι κι αλλιώς περήφανοι) Νεοσμυρνιώτες. Γιατί η φλόγα καίει από το 1890, όταν γεννήθηκε σε πολύ δύσκολες συνθήκες ο Πανιώνιος Γυμναστικός Σύλλογος Σμύρνης. Από τότε τροφοδοτούσε τις εθνικές ομάδες. Με τον τερματοφύλακα Αντώνη Φωτιάδη, τον επιθετικό Θόδωρο Δημητρίου και τον Σωτήρη Δεσποτόπουλο που αγωνίζονταν το 1920 στην Ολυμπιάδα αλλά και δεκάδες άλλους στην πορεία. Από τον τερματοφύλακα Κώστα Σαραλιώτη, τον Μπάμπη και τον Θανάση Ιντζόγλου, τον Γιώργο Δέδε, τον ΣΠΟΥΔΑΙΟ Στάθη Χάιτα που άφησε εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν έπαψε ποτέ να παράγει αυτό το ιερό μοναστήρι της μπάλας, που έβγαζε Πεντζαρόπουλους, «βράχους» και διαμάντια, ακόμα και μέσα από τη λάσπη…
Πηγή: thecaller.gr
