Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τελείωσε με την απόλυτη επικράτηση του Φώτη Κουβέλη, όχι τόσο την, έτσι και αλλιώς βέβαιη, επανεκλογή του ως προέδρου του κόμματος, αφού δεν είχε τεθεί από καμία πλευρά ζήτημα αμφισβήτησης του, αλλά κυρίως σε ότι αφορά στην υπερψήφιση των απόψεων του και την σύνθεση της νέας ΚΠΕ.
Σε ότι αφορά τις εσωτερικές κατανομές των διαφόρων ρευμάτων, φαίνεται πως η πλειοψηφική πλευρά (χωρίς το Αριστερό Δίκτυο) καταγράφει μια άνετη πλειοψηφία του 60%, γεγονός που επιτρέπει στον πρόεδρο την απόλυτη ευχέρεια των χειρισμών για το μέλλον. Κατά πόσο βέβαια η λειτουργία της ΔΗΜΑΡ ως απόλυτα προεδροκεντρικού κόμματος αποτελεί θετικό στοιχείο για ένα κόμμα σύγχρονο, προοδευτικό και «αριστερό» είναι ένα ζήτημα προς διερεύνηση.
Το «αριστερό δίκτυο» που προωθεί ανοιχτά την ιδέα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και είχε διαφωνήσει με την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, διατηρεί ένα ποσοστό κοντά στο 20%, ενώ η πλευρά των νεοφιλελεύθερων της ΔΗΜΑΡ που προωθούν την συνεργασία με τους 58 και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κρατά το ποσοστό που είχε από την περίοδο της συγκρότησης της ΔΗΜΑΡ (22-23%) με την προσθήκη στον χώρο αυτό του πρώην γραμματέα Σπύρου Λυκούδη και του τέως εκπροσώπου τύπου. Όπως είναι κατανοητό η νέα σύνθεση της ΚΠΕ καταγράφει την τοποθέτηση του πρώην γραμματέα στην μειοψηφία, επιβεβαιώνοντας την πλήρη ρήξη του με τον πρόεδρο του κόμματος.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι αν όλα αυτά, οι συσχετισμοί, οι διάδρομοι, οι ίντριγκες, οι τοποθετήσεις των στελεχών κλπ, όλη αυτή δηλαδή η κουραστική εσωκομματική εσωστρέφεια, αν έχουν σχέση με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα και τις ανάγκες των καιρών.
Σήμερα διαμορφώνεται, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά τον εμφύλιο, η δυνατότητα ένα κόμμα της αριστεράς, να δημιουργήσει ευρύτερες συσπειρώσεις και να καταχτήσει την εξουσία. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η αριστερά αποδέχτηκε το στοίχημα και το χρέος που ανέλαβε από τον λαό, να κυβερνήσει. Οι διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησαν ένα κόμμα εξουσίας, με θέσεις ρεαλιστικές, ολοένα και πιο σύγχρονες, που πατάνε στην πραγματικότητα, ικανές να αποτελέσουν την διέξοδο από την κρίση. Είναι η πρώτη φορά ακόμα που ένα κόμμα της αριστεράς, στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, διεισδύει σε στρώματα του λαού που δεν είχαν καμία σχέση με αυτό τον χώρο. Η σύνθετη μαζί και απλή πραγματικότητα θέτουν ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις σύγχρονες, ρεαλιστικές, ρηξικέλευθες, προοδευτικές που δεν χωρούν στην διύλιση των κομματικών σωλήνων και στο δοκιμαστήριο του μέτρου που κάθε κόμμα διαθέτει για τον μικρόκοσμο του.
Σήμερα το δίλλημα, το πολιτικό διακύβευμα, είναι η ρήξη με το παρελθόν, αυτό το μαύρο σκοτεινό και ζοφερό παρελθόν που εκπροσωπεί η κυβέρνηση Σαμαρά που επιπρόσθετα έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής εκατομμύρια Έλληνες, ή η συντήρηση και η ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Όσο και αν δεν αρέσει σε διάφορους, η μόνη εναλλακτική λύση του σήμερα για την ρήξη και την αλλαγή ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ, αριστερά και πρόοδος. Με κορμό λοιπόν αυτόν , πριν η και μετά τις εκλογές, πρέπει να διαμορφωθεί ένα πλατύ μέτωπο ανατροπής, ανατροπής όλων όσων γνωρίσαμε ως πολιτική στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Η ΔΗΜΑΡ, γι αυτό και ο τίτλος αυτού του κειμένου, παρουσιάζεται να απέχει από τις εξελίξεις. Ο Φώτης Κουβέλης και η πλειοψηφία κάνουν για δεύτερη φορά το ίδιο λάθος που είχαμε επισημάνει όσοι από τότε διαφωνούσαμε και πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012. Τότε είχε αρνηθεί το μήνυμα της πρότασης Τσίπρα για τον στόχο της κυβέρνησης της αριστεράς, με αποτέλεσμα να πνιγεί από το ρεύμα της αλλαγής που άρχισε να κυριαρχεί, αντί να πάρει μέρος σε αυτό. Σήμερα και πάλι με το ούτε ούτε και την περίφημη αλλά εκτός τόπου και χρόνου θεωρία του τρίτου πόλου κινδυνεύει να μείνει, με συντριπτικά όμως σε βάρος της εκλογικά αποτελέσματα, έξω από το μεγάλο στοίχημα της ρήξης και της ανατροπής.
Εν τέλει ένα κόμμα χωρίς συμβολισμούς, χωρίς στρατηγική και χωρίς να αφηγείται τίποτα στην Ελληνική κοινωνία. Ιδιαίτερα σήμερα που οι καιροί απαιτούν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε ότι συγκροτεί το μαύρο, το παλιό και το φθαρμένο.
Εκφεύγει της αντίληψης μου η εμμονή για τον τρίτο πόλο, στον οποίο τρίτο πόλο, με μνημονιακά όμως χαρακτηριστικά υπάρχει το ΠΑΣΟΚ αλλά και η κίνηση των 58, εκτός αν ΔΗΜΑΡ θα ήθελε να αποτελεί τον αντιμνημονιακό τρίτο πόλο. Αυτό όμως καταντάει μια σουρεαλιστική πραγματικότητα για το ζοφερό σήμερα και βεβαίως το ζήτημα είναι που θα βρει οπαδούς για αυτό το εγχείρημα.
Μου προξένησε μεγάλη και αρνητική μάλιστα εντύπωση που στο συνέδριο πάρθηκε η απόφαση η ΔΗΜΑΡ να συμμετέχει στην σοσιαλιστική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου, αναρωτιέμαι με ποιο σκεπτικό την στιγμή που αρχίζει να καλλιεργείται ένα κλίμα αλλαγής και στην Ευρώπη κυρίως με την κοινή υποψηφιότητα Τσίπρα της Ευρωπαϊκής αριστεράς για τις ευρωεκλογές. Πάλι η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στον αντίποδα των καιρών. Αναρωτιέμαι αν το Αριστερό Δίκτυο και τα στελέχη του αισθάνονται άνετα με αυτήν την επιλογή.
Η μόνη μου, αν και ισχνή, ελπίδα για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ, είναι ότι σιγά σιγά απαλλάσσεται από τα εσωκομματικά, νεοφιλελεύθερα και μνημονιακά, βαρίδια που όσο πιο γρήγορα φύγουν τόσο πιο γρήγορα μπορεί η ΔΗΜΑΡ να αντιληφθεί με περισσότερη άνεση και να ακολουθήσει τον μόνο δρόμο που της έχει μείνει, να συνταχθεί με τις απόψεις της και τους αστερίσκους της με το ρεύμα της ρήξης και της αλλαγής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Αλλιώς το ερώτημα του τίτλου θα βρει δυστυχώς την απάντηση του.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΝΕΦΕΛΟΥΔΗΣ, μέλος της συντονιστικής επιτροπής της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
“ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Η ΔΗΜΑΡ;” του Ανδρέα Νεφελούδη
