“Η ζωή, είναι γεμάτη πιθανότητες”, κι εγώ θέλω.
Θέλω να δοκιμάσουμε· να δούμε αν στην τελική όντως γίνεται.
Για αρχή μπορούμε ας πούμε να ανταλλάξουμε τους βολβούς των ματιών μας, να πάρουμε όσα μέσα διαθέτουμε και να κατασκευάσουμε τον Ναό. Με ένα πήλινο αυτοσχέδιο κουτάλι να αναμείξουμε τις εμμονές, τους φόβους και τους ενδοιασμούς σου με τα λουλούδια, τις πεταλούδες και τα κορν φλέικς μου. Να αφήσουμε τους μπλε και κόκκινους πλανήτες σου να εισχωρήσουν μέσα στο σκούρο γκρι μου. Να κεντήσουμε το πιο ωραίο κρανίο και να φτιάξουμε τις μινιατούρες εκείνων που θα θέλαμε να είναι αλλά δεν είναι: της καγκουρομέλισσας, της τύπισσας που πατάει γερά επάνω στα σύννεφα, του μινώταυρου, του μπάσταρδου με το κουλ σακάκι που γαμάει, του πλάσματος που η ντισκομπάλα του κρέμεται με ένα καλώδιο από τη σπονδυλική του στήλη.
Στη συνέχεια, αφότου τελειώσουμε να αρχίσουμε ξανά, ακόμα πιο ενθουσιασμένοι – το τελετουργικό μέρος αυτή τη φορά. Να ρουφήξει ο ένας την ανάσα του άλλου και μυσταγωγικά, να γεννήσουμε ολάνθιστα όπλα και σεληνόδερμα και μπισκοτένια φεγγάρια. Βρισκόμενοι σε κατάσταση έκστασης να αποτυπώσουμε εμάς· εμάς τους χέστες· εμάς τους σκελετωμένους· εμάς τους άλλους· εμάς τις γάτες· εμάς που θα θέλαμε να είναι αλλά δεν είναι — ίσως, σε αυτή τη πραγματικότητα ίσως. Να ενωθούμε.
Θέλω να πραγματώσουμε την αληθινή ένωση της κατακερματισμένης ροής και της διασπασμένης προσοχής που να είναι απόλυτα συμπαγής, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκτοξευθεί στο άπειρο ή να εκραγεί, επανερχόμενη στην αρχική μορφή της δυαδικότητάς της, χωρίς απώλειες. Μια ένωση γεμάτη αυθορμητισμό, παιδικότητα, έμπνευση και ζωή· τόσο τέλεια, σαν η κάθε της λεπτομέρεια να είναι προσεκτικά προσχεδιασμένη αλλά βιαστικά εκτελεσμένη — ή το αντίστροφο.
Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί στην τελική να καταφέρουμε όντως να δημιουργήσουμε λίγο καλαμποκάλευρο.
Μετά, όλα τα άλλα θα πάρουν από μόνα τους την προδιαγεγραμμένη τους πορεία: μαζί με εκείνους που δεν είναι αλλά είναι θα γίνουμε τα πόδια, το σώμα, η καρδιά, ο νους και το στόμα του σκύλου και θα το κλέψουμε το καλαμποκάλευρο της προφητείας.
Θα το κλέψουμε, θα τρέξουμε και σκορπίζοντάς το αδέξια στον δρόμο προς τον βορρά θα δημιουργήσουμε τον καινούριο, το καινούριο ΜΑΣ, γαλαξία.
Ξέρεις, η ζωή είναι γεμάτη πιθανότητες· νέα κανάλια εμφανίζονται συχνά σε νέες συχνότητες.
Εσύ, απλά πες μου: θέλεις;
με αφορμή τα έργα της έκθεσης η Γεωργία Μυριδάκη γράφει τα παραπάνω
