«Μείωση των ωρών των αρχαίων στα σχολεία». «Αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και στα ολοήμερα». Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους εκατοντάδες τίτλους άρθρων που διαβάζουμε καθημερινά σχετικά με την προθυμία της κυβέρνησης να δοκιμάσει να πραγματοποιήσει και αυτή άλλη μια αλλαγή στο χιλιομπαλωμένο ήδη πουλόβερ της ελληνικής εκπαίδευσης.
Παράγει όμως πολίτες το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως αυτό άρχισε να δημιουργείται από τη μεταπολίτευση και έπειτα; Προσφέρει στη κοινωνία ανθρώπους που έχουν μάθει να συνυπάρχουν με τον συνάνθρωπο; Σκεπτόμενες ολοκληρωμένες οντότητες με παιδεία και κριτική σκέψη που να τους δίνει τη δυνατότητα να μετέχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα σαφώς και επιδέχονται πολύ συζήτηση. Και αυτό γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα από την αρχή έως το τέλος είναι σχεδιασμένο να εκπαιδεύει “παπαγάλους”. Ναι, όπως κάθε petshopμας φροντίζει στις βασικές ανάγκες, μας ρίχνει ελάχιστη τροφή για σκέψη και σε όλη την υπόλοιπη πορεία σπαταλούμε όλο τον χρόνο και την ενέργεια μας στο πώς θα γίνουμε “παπαγάλοι”. E, μετά εάν τα πάμε καλά, λαμβάνουμε και το χειροκρότημα του κοινού στις πανελλήνιες και οι πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ανοίγουν διάπλατα.
Και κάπως έτσι από τις δέσμες, μέχρι τις κατευθύνσεις, με ελάχιστες αλλαγές κατά καιρούς, έχουν περάσει εκατομμύρια Ελλήνων. Γενιές νέου αίματος στη κοινωνία. Γενιές που θα μπορούσαν να χαράξουν μια νέα πορεία στο χάρτη της πατρίδας. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι από τους βασικότερους πυλώνες στις δομές ενός κράτους και αυτό γιατί μέσα στα σπλάχνα του διαπλάθεται ήθος, παιδεία και κοινωνική συνείδηση. Λέξεις που είναι βασικά κλειδιά για να αντιμετωπίσουμε αυτή την ιστορική παρακμή της πατρίδας. Η οικονομική μας πτώχευση είναι ένα οικονομικό μέγεθος, αλλά είναι μόνο το σύμπτωμα. Είναι καιρός επιτέλους να κοιτάξουμε την αιτία, δηλαδή τα δομικά προβλήματα της κοινωνίας, τις νοοτροπίες και τη κοινωνική συνείδηση που καλλιεργείται τόσες δεκαετίες.
Εάν θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά τη παιδεία στην χώρα μας πρέπει να σκάψουμε βαθιά και να βάλουμε γερά θεμέλια. Ας θεσμοθετηθούν ώρες στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος για “μαθήματα ζωής” όπως τα χαρακτηρίζει και ο ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ, όπου σε αυτά το ελληνόπουλο θα λαμβάνει ερεθίσματα απο νεαρή ηλικία από ειδικά εκπαιδευμένους ψυχολόγους με σκοπό να έρθει σε επαφή με τη τέχνη της ζωής, την κοινωνία με τον άλλον και το πώς είναι να συμβιώνεις στα πλαίσια μιας κοινότητας. Έτσι δεν προσπαθείς απλά να κάνεις μπαλώματα και να κλείσεις τρύπες σε κενά και στρεβλώσεις αλλά “θέτεις τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων” και αλλάζεις βαθμιαία τη πορεία μιας κοινωνίας.
Λύσεις υπάρχουν, ακόμα και σε χρόνια δυσμένειας, αρκεί αυτός που είναι στο τιμόνι να έχει την όρεξη και το μεράκι να κάνει την τομή. Να συμβάλλει δηλαδή στην αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας και στην αντίληψη που έχουμε για τον σύγχρονο πολίτη. Όπως έλεγε και ο Τσε “Αν η επανάσταση δεν έχει σκοπό να αλλάξει τον άνθρωπο, δεν με ενδιαφέρει”. Το έχουν λάβει το μήνυμα αυτό οι κυβερνώντες; Το σκέφτομαι.
