Αυτές τις μέρες μέσα σε όλο αυτό τον παροξυσμό ημιμάθειας, έντασης και παρακμής που έχουμε περιπέσει ως κοινωνία… Αυτές τις ζοφερές ημέρες, υπήρξε μια ημέρα μνήμης, ευαισθητοποίησης, γιορτής η οποία όμως μάλλον πέρασε με μικρά γράμματα από την επικαιρότητα.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας τιμάται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου με πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Οργανισμού Ψυχικής Υγείας. Μια ημέρα που είναι αφιερωμένη σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που για κάποιους μπορεί να θεωρούνται τρελοί, για άλλους να είναι στριφνοί και αντικοινωνικοί αλλά για εκείνον που έχει αφήσει έστω λίγο την καρδία του να μιλήσει είναι απλά άνθρωποι.
Καθημερινοί άνθρωποι όπως ο Νίκος, ένας 50χρονος κωφάλαλος που αντιμετώπιζει κάποια προβλήματα ψυχικής υγείας αλλά που χάρης στη θέληση του και στην αγάπη ορισμένων στάθηκε ξανά στα πόδια του. «Ήμουν μόνος , ένα αγρίμι, δεν τολμούσες να μου μιλήσεις στον δρόμο» μεταφράζει ο διερμηνέας του σε ανθρώπους που έχουν μαζευτεί να τον ακούσουν. «Χάρης στην εργασία που βρήκα μέσα από μια δομή υποστήριξης εργασίας για ανθρώπους με ψυχική νόσο στάθηκα πάλι στα πόδια μου και τώρα είμαι πολύ καλύτερα, κρατάω και το δικό μου σπιτικό και είμαι πολύ χαρούμενος που στέκομαι ανάμεσα σας».
Ο Νίκος είναι άλλη μια περίπτωση ανάμεσα σε τόσες άλλες, ανθρώπων που έχουν παραγκονισθεί από την κοινωνία, που έχουν περιθωριοποιηθεί από την οικογένεια και τους φίλους επειδή ήρθαν αντιμέτωποι με πρόβλημα ψυχικής υγείας. Δεν μας είναι ευχάριστο να έχουμε στο συγγενικό και φιλικό μας περιβάλλον κάποιον βασανισμένο, κάποιον ανήμπορο ή διαφορετικό από εμάς. Δεν μπορούμε πολλές φορές να την αντέξουμε την μυρωδιά του ανθρώπου που στάζει τόνους ιδρώτα καθημερινά για να αντέξει τον δικό του γολγοθά.
Μας ταράζει αυτό. Μερικές φορές μας προκαλεί οίκτο και χωρίς να το καταλαβαίνουμε αντικρίζουμε τον άλλον σαν μια δυνητική μεταδωτική απειλή της κατά τα άλλα «ισορροπημένης» ζωής μας. Ας το ομολογήσουμε, μας πέφτει βαρύ να βλέπουμε στους άλλους ευάλωτες και μερικές φορές ανήμπορες πλευρές του εαυτού μας. Σε όλους εμάς τους καλωζωισμένους Δυτικούς είναι ένα κάποιο σοκ να βλέπεις έναν συνανθρωπο σου και να σου θυμίζει ότι και εσύ κάλλιστα μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή να περάσεις κάτι παρόμοιο.
Όμως αντί να κουκουλώνουμε όπως-όπως τους φόβους μας για το άγνωστο καλύτερα ας το μάθουμε και να μην το απορρίπτουμε. Τι βαριά λέξη η απορρίψη και πόσο κόλαση κρύβει στα σπλάχνα της. Ας ανοιχτουμε με αγάπη. Να δώσουμε κάτι από τον εαυτό μας σε εκείνον τον άλλον που το έχει ανάγκη. Δεν θα μείνει κανείς από εμάς φτωχότερος από μια τέτοια προοπτική, αντίθετα πλουτίζεις μόνο δίνοντας.
Μια ματιά , ένα βλέμμα στοργής, μερικά λόγια αποδοχής και κατανόησης… Δεν ήταν οι υλικές παροχές που έκαναν τον Νίκο, τον Γιάννη, την Μιρέλα, τον Διονύση και τόσους άλλους χιλιάδες συνανθρώπους μας καλά. Αντίθετα η αγάπη και η αποδοχή τους έσφιξε στην αγκαλιά της και τους επούλωσε τις κακοφορμισμένες τους πληγές. Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας είναι εξαιρετικά σημαντική γιατι εκτός των άλλων μας δείχνει οτι μέσα σε αυτό το αχανές και μουντό πέλαγος κάποιες φωτοβολίδες σκάνε κάπου κάπου για να μας θυμίζουν τη σπουδαία ικανότητα του ανθρώπου να αγκαλιάζει.
