Μόλις εχθές στις κυριακάτικες εφημερίδες διάβαζα έναν φερόμενο διάλογο που είχαν στη συνάντηση τους οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης. «Να συμφωνήσω εγώ στο άρθρο 3 για τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, να συμφωνήσεις εσύ στο άρθρο 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και όποιος στο τέλος στις εκλογές πάρει τη πλειοψηφία να έχει και την πρωτοβουλία αλλαγής τους». «Θα σου δώσω εκείνο, εσύ θα πάρεις αυτό, βάλε και λίγο από το άλλο και στο τέλος τα αλλάζουμε» και έτσι κάπως να φτιάξουμε ένα νέο μόρφωμα για να το παρουσιάσουμε ως αλλαγή στους πολίτες που περιμένουν με αρκετή υπομονή να τους προσφέρουμε ίχνη συνειδητότητας και όρεξης για αλλαγή και ανανέωση.
Ανανέωση όμως με σκοπό την κοινωνία που θα ζει και θα δημιουργεί σε αυτά τα χώματα και για δεκαετίες αργότερα, όχι για την ικανοποίηση της βραχύβιας καθ’ ημάς παράταξης. Το πνεύμα προχειρότητας με το οποίο ξεκινάνε οι πολιτικοί μας ταγοί την συζήτηση για την αναθεώρηση, τα μπαλώματα που θέλουν να κάνουν από εδώ και από εκεί, τα φαινομενικά δωράκια –όπως την απευθείας εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό- (χωρίς όμως να συνοδεύεται από σοβαρές αλλαγές στις αρμοδιότητες του) που θέλουν να προσφέρουν προς τέρψιν της ανάγκης για αλλαγή καταδεικνύουν και την πολιτική σοβαρότητα που μας διέπει.
Η νέα αρχή, με ένα νέο σύνταγμα θα έρθει στην ουσία. Στην συνταγματική κατοχύρωση του αριθμού των υπουργών στην κυβέρνηση όπως ισχύει στην ομογάλακτη μας Κύπρο, στην επαναθέσπιση ενός μικρού και ευέλικτου δεύτερου νομοθετικού σώματος, την Γερουσία με ελεγκτικές και νομοθετικές εξουσίες με σκοπό να ζυγίσει καλύτερα το κέντρο βάρους της νομοθετικής εξουσίας και επίσης στην ίδρυση ενός συνταγματικού δικαστηρίου για να σταματήσει η Βουλή να εκτελεί και καθήκοντα δικαστή. Τέλος ίσως ακόμη και τον επαναπροσδιορισμό της ίδιας της πολιτειακής μας κατεύθυνσης από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία με ζυγισμένες αρμοδιότητες προέδρου-πρωθυπουργού ώστε να πάψει πια αυτό το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης αλλά παράλληλα και να δώσουμε στην πατρίδα έναν πολιτειακό άρχοντα που πραγματικά να ενώνει.
Η ανασύνθεση του πολιτικού μας συστήματος στην ύψιστη του στιγμή, την αναθεώρηση του συντάγματος θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει και το κόψιμο του ομφάλιου λώρου Εκκλησίας-Κράτους που τώρα πια έχει γίνει ασφυκτική θηλιά και για τους δύο. Χρειαζόμαστε μια αληθινά «πνευματώδεις» Εκκλησία έξω από πολιτικά παιχνίδια και ένα κράτος μακριά από τον φαρισαϊσμό. Επιπλέον, ναι, ήρθε η ώρα να ιδρυθούν και ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα από τη στιγμή κιόλας που το Ελληνικό κράτος αναγνωρίζει τα πτυχία των ιδιωτικών πανεπιστημίων που βρίσκονται εκτός των ελληνικών συνόρων. Επομένως σε αυτό το θέμα άλλος στρουθοκαμηλισμός δεν χωράει, δεν έχουμε άλλωστε και τόση άμμο πια.
Το σύνταγμα δεν χωράει αλισβερίσι, μόνο μια κοινή και σοβαρή πολιτική για εθνική ανασυγκρότηση. Υπάρχουν πολλά προηγούμενα άλλων κρατών που μπορούμε να δούμε μα το κυριότερο υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που περιμένει και ελπίζει για κάτι νέο στη πατρίδα. Χώρος λοιπόν για μικροπολιτικά παιχνίδια και ανατολίτικα παζάρια πάνω στον νόμο των νόμων δεν υπάρχει, η αναθεώρηση του συντάγματος παρά είναι σοβαρή υπόθεση για να παίζουμε.
