«Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου» η σημερινή και όπως κάθε παγκόσμια ημέρα έχει θεσπιστεί για να θυμίζει στην ανθρωπότητα κάποια γεγονότα, ενέργειες ή και κοινωνικές ομάδες που έχουν αφεθεί στο περιθώριο του διεθνούς γίγνεσθαι.
Πώς να πεις όμως στον νέο επιστήμονα να χαμογελάει όταν θα πρέπει να μεταναστεύσει για να καταφέρει να πραγματώσει τα όνειρα του; Πώς να αντιμετωπίσεις με χαμόγελο έναν καρκινοπαθή που δίνει αγώνα για την ίδια του την ζωή; Πώς να καταφέρει να χαμογελάσει μια μάνα που έρχεται αντιμέτωπη με τις καθημερινές δυσκολίες του παιδιού της με ειδικές ανάγκες; Τελικά πώς να χαμογελάσεις στην ίδια την δυστυχία και στον πόνο που υπάρχει καθημερινά γύρω μας;
Σε ένα νησί της πατρίδας μας ζούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια μια γιαγιά γύρω στα εκατό και πλέον έτη. Η Έλλη. Γνώρισε τα πάντα , Μικρασιατική Καταστροφή, πόλεμο, εμφυλίους , χούντα. Όταν ήταν σε ηλικία γάμου παντρεύτηκε έναν νέο αλλά φτωχό παλικάρι και έζησαν τα πρώτα χρόνια του γάμου τους γεμάτα έρωτα αλλά μακριά από τις ανέσεις που τις είχε προσφέρει η μέχρι τότε ευκατάστατη ζωή της. Μαζί έκαναν εφτά παιδιά, το ένα κατέληξε στη γέννα. Ξέσπασε ο πόλεμος. Ο άντρας της και ο μεγαλύτερος γιος πέφτουν ηρωικά στα βουνά της Πίνδου. Στη κατοχή πολεμάει να τα βγάλει πέρα μόνη της με τα πέντε παιδιά που είχε να θρέψει. Στη διάρκεια της περιόδου αυτής πεθαίνει και η μικρότερη κορούλα της. Στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, η Έλλη καταρρακωμένη από τις απώλειες της οικογένειας της, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, το σκληρό πρόσωπο του εμφύλιου όμως της στερεί και τον άλλον της γιό σε ηλικία μόλις δεκαεννιά χρονών.
Η Έλλη μάνα εφτά παιδιών που τώρα είχαν γίνει τρία ,πέρασε την υπόλοιπη ζωή της μέχρι τα βαθιά γηρατειά στο νησί της. Το σπίτι της πολύ απλό. Δεν είχε πολλά, ένα δωμάτιο με λίγα έπιπλα ήταν. Δεν είχε εικονοστάσι, ποτέ δεν θέλησε να έχει, παρά μόνο λίγες φωτογραφίες της οικογενείας της. Είχε και μια μικρή αυλή με ένα γιασεμί, «να γλυκαίνει με την ευωδία του, τα βράδια της» όπως έλεγε. Η γυναίκα αυτή ήταν αγαπητή και φιλόξενη με όλο τον κόσμο του νησιού. Όποιος πήγαινε να την επισκεφθεί τον υποδέχονταν με προσμονή και του έδινε να πάρει μαζί του φεύγοντας κάτι που ήταν πολύτιμο για εκείνη.
Δεν είχε να προσφέρει κάτι άλλο η Έλλη, παρά μόνο ένα ζεστό χαμόγελο και την ευχή της. Αυτό ήταν το αντίδωρο που έδινε σε όσους την επισκέπτονταν, με αυτό μπορούσε να αντέξει την φορτωμένη από πόνο ζωή της. Η Έλλη πέρασε πολλές Μεγάλες Παρασκευές στη βιωτή της, αλλά πάντα στο τέλος φαίνεται ότι προσδοκούσε την δική της Ανάσταση. Τα χρόνια πέρασαν και η ξύλινη αυλόπορτα έκλεισε για πάντα. Η μόνη της διαθήκη αυτό που άφησε σε όλους όσους τη γνώρισαν. Το ζεστό και ειλικρινές χαμόγελο στη ζωή.
