Όπου και να βρίσκεσαι, η σκέψη της γειτονιάς που μεγάλωσες σε συνοδεύει πάντα. Γι’ αυτό και εγώ ποτέ δεν βγάζω τη Νέα Σμύρνη από το μυαλό μου, είτε βρίσκομαι στην άπω ανατολή όπως τώρα, είτε στην άπω δύση.
Δεν θεωρώ την Αθήνα γενικά την πόλη που μεγάλωσα, αλλά τη Νέα Σμύρνη, διότι μη γελιόμαστε, η πρωτεύουσα είναι μεγάλη και με τις περισσότερες περιοχές δεν είχα ποτέ σχέσεις.
Με καλούν στα βόρεια προάστια και μου ‘ρχεται να ετοιμάσω χειραποσκευή.
Δεν μου αρέσει και η οδήγηση στην πόλη, οπότε αν κάπου δεν πηγαίνει το μετρό ή αν θες ένα νεφρό για το ταξί, τότε το σκέφτομαι πολύ αν θα πάω.
Ακόμα και το κέντρο της το έζησα μόνο τα τελευταία χρόνια, μιας και η σύντροφος μου νοίκιαζε διαμέρισμα στα Εξάρχεια.
Αλλά όσο βολικό ήταν το κέντρο στα ραντεβού, άλλο τόσο μου έλειπε η γειτονιά μου, που μπροστά στο χύμα των Εξαρχείων μοιάζει με θέρετρο. Και ναι, έτσι την αποκάλεσε Ιάπωνας φίλος όταν από το κέντρο τον πήγα εκεί και κατεβήκαμε στην πλατεία.
Αχ, αυτή η πλατεία…παιδάκια τρέχουν με ποδήλατα, γεροντάκια στα παγκάκια, παρέες στα μπαρ και στις καφετέριες, πιτσιρικάδες με κουτάκια μπύρας στα πεζούλια, νέοι γονείς με τα καρότσια γύρω-γύρω, σιντριβάνια, πεζόδρομοι…
Τέλεια για όλους, μεγάλη, όμορφη και πάντα σφύζει από ζωή.
Δεν ξέρω τι λένε σε άλλα μέρη της Ελλάδας, αλλά για εμάς μία είναι η εθνική πλατεία και ο ομφαλός του κόσμου…εκεί που λέει το τραγούδι ότι πάνε στον Άδωνη για καφέ.
Ναι, είναι τοπικιστές οι νεοσμυρνιώτες, όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν είναι μια επιφανειακή αλαζονεία αλλά κάτι βαθύτερο και καθαρότερο.
Η έντονη αγάπη για τη Νέα Σμύρνη έχει τις ρίζες στον κόσμο που έφτιαξε εκεί μια νέα πατρίδα και που διατήρησε για πολύ καιρό τη ζηλευτή από όλους ισορροπία του κέντρου-απόκεντρου.
Είχα παιδικά χρόνια σε μια αστική περιοχή, που όμως είχε παντού μονοκατοικίες και πράσινο.
Η Νέα Σμύρνη ήταν και είναι ένα περήφανο και αυτάρκες κύτταρο μέσα στο χάος της πρωτεύουσας.
Αγαπημένη Νέα Σμύρνη λοιπόν…με τη γνωστότερη λεωφόρο της αμαρτίας και ηδονής να σε πηγαίνει μέσα σε πέντε λεπτά στο κέντρο ή στην παραλία.
Με το τραμ να της δίνει μια πινελιά που της ταιριάζει.
Με το υπέροχο κτίριο της Εστίας που όσο και αν το μουτζουρώνουν, αυτό διατηρεί με πείσμα την ομορφιά του και στηρίζεις στις κολώνες του το κύρος της πόλης.
Με το μοναδικό της άλσος που φιλοξενεί από φεστιβάλ μουσικής μέχρι θερινό σινεμά.
Με τη μεγάλη περατζάδα του εμπορικού της κέντρου που χαζεύω από το μπαλκόνι.
Με τον ιστορικό Πανιώνιο να αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς και με τους ολυμπιονίκες του Μίλωνα ως σύμβολα της δύναμης και επιτυχίας της πόλης.
Μα πάνω απ’ όλα, με τον κόσμο που χαιρετώ παντού, λες και είμαι σε χωριό, που μου θυμίζουν ότι εκεί μεγάλωσα -έξω από τα μαγαζιά τους έπαιζα με τους φίλους μου και κάποιοι ίσως και να μας κυνήγησαν πριν πολλά χρόνια αν έπεφτε η μπάλα μας στη τζαμαρία τους.
Toυ Σπύρου Κιτσινέλη
