ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ “ΞΕΚΙΝΗΜΑ” ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ

Η κοινωνική ισοπέδωση που επιχειρείται από κυβέρνηση και Τρόικα δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τους παιδικούς σταθμούς σε όλη τη χώρα. Η συνεχής μείωση της χρηματοδότησης προς τους ΟΤΑ, δημιουργεί τεράστια προβλήματα, τόσο όσον αφορά το απαραίτητο προσωπικό για την ασφάλεια των παιδιών όσο και για τις κατάλληλες εγκαταστάσεις. Και στο δήμο μας, η κατάσταση είναι απελπιστική. Ο 4ος ΠΣ, για παράδειγμα, στεγάζεται σε ακατάλληλο κτίριο (γι’ αυτό το λόγο άλλωστε ήταν να μεταφερθεί αλλού) και έχει μία (!) μόνιμη παιδαγωγό. Στους εφτά παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς φιλοξενούνται πάνω από 600 παιδιά και το μόνιμο προσωπικό δεν ξεπερνά τα 40 άτομα! Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι είναι συμβασιούχοι, με χαμηλότατους μισθούς και με την ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη φέτος, όπου παιδαγωγοί με 10 χρόνια προϋπηρεσίας, παρότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όχι μόνο δεν μονιμοποιήθηκαν αλλά δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις τους! Η κατάσταση δηλαδή έχει ως εξής: από τη μια αυξάνεται το ωράριο των μόνιμων παιδαγωγών, προσλήψεις νέων δεν γίνονται, τα κενά καλύπτονται με συμβασιούχους οι οποίοι μειώνονται συνεχώς.
Αυτά δεν σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι στους ΠΣ είναι «τεμπέληδες» και δεν θέλουν να δουλεύουν περισσότερο. Είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα, καθώς λιγότεροι εργαζόμενοι που αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερες ώρες, σημαίνει ότι δεν μπορούν να δώσουν την απαραίτητη προσοχή στα παιδιά, ούτε από την άποψη της ασφάλειάς τους ούτε από την άποψη του παιδαγωγικού έργου.
Επιπλέον, τα χρήματα που δίνει το κράτος για τους ΠΣ μειώνονται διαρκώς ενώ αυτά που δίνουν οι γονείς (τροφεία) αυξάνονται! Οι υπηρεσίες που παρέχονται υποβαθμίζονται συνεχώς, καθώς οι ελλείψεις σε υλικά αγαθά μεγαλώνουν, θέτοντας το ζήτημα ακόμα και της υγείας των παιδιών. Μεγάλες ελλείψεις υπάρχουν στο προσωπικό της καθαριότητας. Στην «Εθνική Στέγη», για παράδειγμα, υπάρχει μία (!) μόνιμη καθαρίστρια, για έναν τεράστιο χώρο! Την ίδια στιγμή οι ΠΣ έχουν ελλείψεις σε βασικά αγαθά, όπως χαρτί τουαλέτας ή σαπούνια.

Τα προβλήματα στους ΠΣ εντάσσονται στη συνολικότερη πολιτική της κυβέρνησης

Έχουμε και λέμε δηλαδή: Πληρώνουμε φόρους. Οι φόροι αυτοί αντί να επιστρέφονται πίσω στην κοινωνία με τη μορφή παροχής υπηρεσιών (δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία κλπ) πηγαίνουν για την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν δημιουργήσαμε ούτε ευθυνόμαστε γι’ αυτό. Η χρηματοδότηση στο κοινωνικό κράτος μειώνεται διαρκώς για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Και μετά οι εργαζόμενοι πληρώνουν και ξαναπληρώνουν για να μη διαλυθούν εντελώς οι κοινωνικές δομές. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών (που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις οικογένειες και ακόμα χαμηλότεροι μισθοί για τους εργαζόμενους) σχηματίζουμε μια εικόνα ενός, όχι και τόσο, ευοίωνου μέλλοντος.
Αυτή η πραγματικότητα παρουσιάζεται πολλές φορές μέσω απρόσωπων αριθμών και κρύβεται πίσω από στόχους «δημοσιονομικής προσαρμογής» και φράσεις όπως «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Όμως οι πολιτικές που εφαρμόζονται αφορούν τις ίδιες μας τις ζωές, την ίδια μας την καθημερινότητα.

Τι να κάνουμε;

Όλα αυτά ισχύουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς! Το δικό μας όπλο απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα είναι οι αγώνες μας. Είναι αναγκαίο γονείς και εργαζόμενοι μαζί να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση γιατί τους αφορά εξίσου. Η αγανάκτησή μας να στρέφεται όχι απέναντι στον εργαζόμενο που απεργεί αλλά στις πολιτικές που τον ωθούν σε αυτή τη στάση. Η κυβέρνηση με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» μας χωρίζει με τεχνητούς φραγμούς. Όμως όσα μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα! Όλοι θέλουμε δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες και εργαζόμενους που να μη φοβούνται την απόλυση, με αξιοπρεπείς μισθούς έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Γι’ αυτό και χρειάζονται κοινοί αγώνες με στήριξη και κατανόηση στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Γιατί αυτοί οι αγώνες γίνονται για τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, πράγμα που αφορά όλη την κοινωνία.