Παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες, όχι μόνο παρακολουθώντας ξένα κι ελληνικά ειδησεογραφικά πρακτορεία να ενημερώνουν για τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη, αλλά και βιώνοντας την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας σε τι περιπέτεια έχει μπει η Ελλάδα. Μας αξίζει να είμαστε εντός Ευρωζώνης ή όχι; Θέλουμε να έχουμε συνομιλητές, εταίρους, να εκφράζουμε τις απόψεις μας σε ρεαλιστικές βάσεις ή προτιμούμε τα παραμύθια του κάθε καιροσκόπου;
Ο κύριος Βαρουφάκης προσπαθεί να μας πείσει ότι η Ελλάδα δεν βγαίνει από την Ευρωζώνη και το ευρώ, παρόλο που αν κοπεί η παροχή ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον ELA η Ελλάδα δεν θα έχει χρήματα στις τράπεζές της. Απόδειξη το τώρα. Ο κύριος Τσίπρας μας ενημερώνει ότι δεν θα βγούμε εκτός Ευρωζώνης με ένα πιθανό ΟΧΙ, το εγγυάται προσωπικά, με ό,τι αξιοπιστία μπορεί να διαθέτει η δική του διασφάλιση, την ίδια στιγμή που ο κύριος Φίλης κάνει πλάκα για τη δραχμή, αναφέροντας σε δέκα δημοσιογράφους ότι αν η
ετυμηγορία του Ελληνικού λαού είναι ΟΧΙ η κυβέρνηση θα πάει να επαναδιαπραγματευθεί με τους εταίρους. Αν ξανααρνηθούν οι εταίροι την πρόταση της εκλεγμένης κυβέρνησης, η Ελλάδα θα ακολουθήσει το δικό της δρόμο. Λέει όμως και κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο. Ακόμη και με ένα πιθανό ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αν οι εταίροι δεν δεχθούν το πρόγραμμα που πρότειναν, πάλι η Ελλάδα θα τραβήξει το δικό της δρόμο. Δεν πειράζει, θα συνηθίσει ο Ελληνικός λαός, αναφέρει ο κύριος Λαπαβίτσας και κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι.
Ο Πρωθυπουργός μάλλον ακολουθεί τη διδαχή του Χάρυ Τρούμαν «Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους» και για το λαό που με τη ψήφο του τον τίμησε και τον εμπιστεύθηκε ισχύει το «πιο εύκολο είναι να εξαπατήσεις μέχρις εσχάτων κάποιον, παρά να τον πείσεις ότι εξαπατήθηκε».
Ας δούμε όμως αναλυτικά γιατί το δημοψήφισμα παίζει τόσο σοβαρό ρόλο στην παρούσα φάση.
Κάθε οίκος αξιολόγησης, κάθε διεθνής οργανισμός, κάθε οικονομικός αξιολογητής που επιχειρεί να στρέψει έμμεσα ή άμεσα επενδύσεις προς μία χώρα επικεντρώνεται σε κάποια συγκεκριμένα κριτήρια με τα οποία κρίνει την πορεία της οικονομίας κάθε χώρας, τα οποία συνοψίζονται στα κάτωθι:
1. Δημοσιονομική επάρκεια, 2. Εμπορικό ισοζύγιο, 3. Αντανακλαστικά που διαθέτει η εκάστοτε κυβέρνηση λαμβάνοντας αυστηρά μέτρα σε έκτακτη περίπτωση χωρίς να χρειαστεί να πιεστεί από δανειστές, 4. Βαθμός απειλής σε σχέση με πιστοληπτική ικανότητα, 5. Προθυμία για αποπληρωμή χρεών.
Όπως γίνεται φανερό, το δημοψήφισμα θα εκδηλώσει τη διάθεση του ελληνικού λαού να καλύψει ή όχι όλη αυτή την απόσταση που τη χωρίζει από τις υπόλοιπες χώρες. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, είμαστε ακόμη σε φάση που χτίζουμε την οικονομία μας με βάση τα διεθνή πρότυπα (ανεξάρτητα από το πώς προέκυψε αυτό το πρόβλημα, το οποίο αν και σημαντικότατο ΔΕΝ είναι της παρούσης).
Μπορεί η Ελλάδα να μη θέλει, μπορεί να μη μπορεί, μπορεί ο Έλληνας πολίτης να μην έχει διάθεση ή όρεξη να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο, γιατί πέντε χρόνια τώρα ακολουθήθηκαν λάθος συνταγές. Μπορεί να μη μας αξίζει, μπορεί ο ελληνικός λαός να αποφασίσει ΟΧΙ. Ας μην ταυτίσουμε το ΟΧΙ όμως με ένα καλύτερο αύριο. Θα είναι ψέμα. Ας μην ταυτίσουμε το ΝΑΙ με τα Μνημόνια. Κι αυτό θα είναι ψέμα. Το σίγουρο είναι ότι εξαπατήθηκε ο κόσμος από τις υποσχέσεις Τσίπρα εώς σήμερα, το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή οι διαπραγματεύσεις δεν
έχουν καταλήξει σε συμφωνία (όχι μόνον αυτό, έχουν σταματήσει τελείως), ότι οι τράπεζες είναι κλειστές, ότι ΔΕΝ πρόκειται να ξαναανοίξουν σύντομα σε περίπτωση ΟΧΙ και σίγουρα όχι με ευρώ. Κι όχι λόγω των «κακών δανειστών», όπως ισχυρίζεται η Κυβέρνηση, αλλά λόγω μη συμφωνίας με την Ευρώπη (ο ELA που παρέχει ρευστότητα στις Ευρωπαϊκές τράπεζες είναι εργαλείο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία είναι εργαλείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν δεν επιθυμεί κάποιος σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πώς απαιτεί χρήματα;).
κορόιδο”.
