Όσα με κόπο έχτισε στην Γρανάδα στο γενναίο 1-1 απέναντι στην Εθνική Ισπανίας, τα γκρέμισε εν μία νυχτί στην Τούμπα. Διότι, η ομάδα του Τζον Φαν’τ Σχιπ έκανε στο χορτάρι, όσα ακριβώς δεν έπρεπε να κάνει.
Ήταν προβλέψιμη, αργή, ληθαργική στην ανάπτυξη της. Δεν είχε την απαιτούμενη ένταση για να κλέψει μπάλες ψηλά και δεν είχε την απαιτούμενη σπιρτάδα για να βγάλει φάσεις στο επιθετικό τρανζίσιον.
Οι Γεωργιανοί θα έπρεπε να είναι οι κουρασμένοι της υπόθεσης με τρίτο ματς (και δεύτερο μεγάλο ταξίδι) σε επτά ημέρες, οι Έλληνες διεθνείς όμως έμοιαζαν να παίζουν δίχως ενέργεια, δίχως σπίθα, δίχως έκρηξη.
Παρότι ο Φαν’τ Σχιπ επέλεξε ένα πολύ πιο επιθετικό σχήμα σε σχέση με την πρεμιέρα, εντούτοις τίποτα δεν λειτούργησε, τίποτα δεν πήγε καλά. Όσες αλλαγές τακτικής κι αν έκανε ο Ολλανδός, όποιον κι αν έφερε από τον πάγκο η κακή εικόνα δεν άλλαζε με τίποτα.
Οι Γεωργιανοί έσβησαν τον ρυθμό, κοίμισαν την Εθνική και σταδιακά έγιναν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο, με μπροστάρη τον υπέροχο Κβαρατσχέλια, που σε κάθε του επαφή με την μπάλα προκαλούσε πανικό στην ελληνική άμυνα.
Τα πάντα έδειχναν ένα ακόμα… άγευστο, άχρωμο και κρύο 0-0, όταν η Εθνική βρήκε ένα ουρανοκατέβατο γκολ όταν σε μία διαδικαστική σέντρα του Λημνιού, ο Κακαμπάτζε πρόσφερε ένα αληθινό δώρο, ένα προβάδισμα κόντρα σε κάθε λογική σχεδόν ένα τέταρτο πριν το τέλος.
Ωστόσο, το ίδιο το ποδόσφαιρο φαίνεται πως διόρθωσε το λάθος του και δεν επέτρεψε στην Ελλάδα να πάρει την νίκη με τέτοια εμφάνιση και με τέτοιο γκολ. Δύο λεπτά αργότερα μετά το freak αυτογκόλ, ο ελκυστικός Κβαρατσχέλια με υπέροχο σλάλομ εξέθεσε τον Μαυρία, νίκησε με σουτ στην κλειστή γωνία τον Βλαχοδήμο και έκανε το 1-1, το οποίο μάλλον αφήνει τους καλύτερους Γεωργιανούς με την πικρή γεύση στο στόμα.
Πηγή: SDNA.gr
