Η εποχή στην οποία ζούμε είναι δεδομένο ότι είναι μία από τις δυσκολότερες περιόδους που βιώνει ο ελληνικός λαός. Πολλές φωνές μάλιστα, τη χαρακτηρίζουν αντίστοιχη με την περίοδο της πολιτικής «ανωμαλίας» και του άγριου παρακράτους της δεκαετίας του ’60. Άλλοι πάλι, θεωρούν ότι ζούμε αντίστοιχα χρόνια με τη μαύρη επταετία, που τόσο πολύ τραυμάτισε τον ελληνικό λαό. με αποκορύφωμα τα γεγονότα της Κύπρου. Συμφωνώντας ή διαφωνώντας με τους συγκεκριμένους παραλληλισμούς, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι σίγουρα αυτή η χώρα, τη δεδομένη στιγμή, βρίσκεται σε μία πολύ δύσκολη φάση. Προκύπτει όμως ένα ερώτημα, το οποίο είναι στη καρδία του προβλήματος. Ξέρουμε ότι αυτό που βιώνουμε δε μας αρέσει και δε το θέλουμε. Ναι, αλλά τι είναι αυτό που θέλουμε και πως θα το πετύχουμε; Το ερώτημα αυτό αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Από την επαναφορά της δημοκρατίας και μετά, παρατηρούμε ότι από την πλειονότητα των κυβερνητικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη χώρα, κοιτούσαμε το «τώρα», αγνοώντας το «μετά». Δεν υπήρχε και προφανώς δεν υπάρχει, ξεκάθαρη στρατηγική της χώρας για τη παιδεία, την υγεία, την αγροτική πολιτική, την ασφάλιση, τη καταπολέμηση της ανεργίας κλπ. Το πελατειακό σύστημα ουσιαστικά, ήταν η μόνη πολιτική και η μόνη στρατηγική για αυτή τη χώρα. Έχει ριζώσει τόσο βαθεία στα θεμέλια της κοινωνίας, που σήμερα πολλοί αναρρωτιούνται για το αν χρειαζόμαστε τη δημοκρατία, το συνδικαλισμό, τη δημόσια παιδεία, το δικαίωμα της απεργίας και άλλες τόσες επί ετών κατακτήσεις του λαού, τις οποίες κέρδισε μετά από σκληρούς κοινωνικούς αγώνες.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι να δοθεί στη κοινωνία ένα όραμα, για το που θέλουμε να πάμε και πως θα το καταφέρουμε αυτό. Ένα όραμα το οποίο θα δώσει ξανά την ελπίδα σε αυτό το τόπο για κάτι καλύτερο. Μία ελπίδα η οποία λείπει αυτή τη στιγμή και αυτό είναι ότι χειρότερο για όλους. Να μην ελπίζουμε σε τίποτα και σε κανέναν. Αυτό το όραμα που πρέπει και θα το αναδείξει η ίδια η κοινωνία, μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση, θα είναι η πραγματική απάντηση στο βάρβαρο σήμερα και στην πορεία που έχουμε πάρει για ένα χειρότερο μέλλον. Ένα μέλλον που είναι στο χέρι μας για να γίνει καλύτερο και κυρίως ανθρώπινο.
Βασίλης Στασινός,
μέλος της Παναττικής Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων
