Προσφάτως βραβευµένη για την ξεχωριστή ερµηνεία της στο «September» και διακεκριµένη τόσο στο σινεµά όσο και στο θέατρο, η Κόρα Καρβούνη είναι µια ηθοποιός που δείχνει να ξεπερνά τα όριά της σε κάθε της εµφάνιση. Μας υποδέχτηκε στο διαµέρισµά της, στο Κέντρο, και εκεί µιλήσαµε για τα βραβεία αλλά και για τη σηµασία τού να δηµιουργείς στην Ελλάδα του σήµερα.
Κάπου διάβασα ότι αποφάσισες πως ήθελες να γίνεις ηθοποιός στα έξι σου χρόνια.
Δεν ξέρω γιατί επιλέγει κάποιος ένα επάγγελμα, είναι ένα μεγάλο θέμα. Και δη με τους ηθοποιούς που εκτιθέμεθα τόσο. Γιατί δεν εκθέτεις το έργο σου στη σκηνή, αλλά και τη φωνή σου, τον τρόπο που εκφράζεις τα συναισθήματά σου, την ψυχή σου την ίδια. Και πάντα αναρωτιόμουν γιατί έγινα ηθοποιός. Νομίζω πως έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώνεις. Και παιδικά χρόνια δεν είχα εύκολα. Αν και όποιον ηθοποιό και να ρωτήσεις θα σου πει ακριβώς το ίδιο. Αρα, κάτι συμβαίνει σε αυτό το σημείο. Πληγή πάμε να επουλώσουμε. Να αγαπηθούμε.
Αυτό είναι το μόνο που θέλει και η Αννα, η ηρωίδα της ταινίας.
Μα όλοι αυτό θέλουμε, με τον τρόπο μας. Γι’ αυτό ταυτίστηκε το κοινό μαζί της. Ξέρεις, όταν βγήκε το «September» στις αίθουσες «μού την έδωσε» που δεν είχα αυτήν την άμεση επαφή με το κοινό που έχω στο θέατρο. Από την άλλη, το σινεμά έχει αυτό το «αντάρτικο»… Γιατί με δυσκολία κάναμε σινεμά και πριν από την κρίση! Και το «Tungsten» μόνοι μας το κάναμε – τώρα πήραμε κάποια λεφτά – και το γυρίσαμε το 2009.
Σπουδαία ταινία αυτή.
Και τώρα αναγνωρίζεται. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να μη μας κόψουν τα λεφτά αλλά να μη μας κόψουν τον έρωτα. Εμείς θα συνεχίσουμε. Νέοι είμαστε. Ναι, υπάρχει κρίση, το ξέρουμε, δεν έχουμε λεφτά. Παρακάτω; Αλλιώς να κλειστώ κι εγώ σπίτι μου, να μην κάνω τίποτα, να κάτσω να κλαίγομαι. Ε δεν υπάρχει περίπτωση! Τώρα ετοιμάζω την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ. Θα γίνει σε ένα αμαξοστάσιο των τρόλεϊ στο Γκάζι – ανεξάρτητη παραγωγή, εκτός Φεστιβάλ Αθηνών.
Πώς γέμισε θέατρα μια τόσο μικρή χώρα;
Μα είναι πολύς ο κόσμος εκεί έξω που περιμένει να εκφραστεί. Εμένα δεν μ’ ενοχλεί, μ’ αρέσει. Νέα παιδιά, απλήρωτα, βγαίνουν να κάνουν αυτό που γουστάρουν… Ξέρεις πόσοι φίλοι μου δουλεύουν έτσι; Κι όμως το κάνουν για την αγάπη τους.
Θέατρο ή σινεμά;
Δεν μπορώ να διαλέξω! Θέλω και τα δύο – είναι τόσο διαφορετικές διαδικασίες ή μία από την άλλη! Το θέατρο, ας πούμε, δίνει το «ζωντανό» του πράγματος. Εχεις μια κυριολεκτική, άμεση σχέση με το κοινό.
Βραβεύτηκες για την ερμηνεία σου όμως. Ορίστε η αντανάκλαση που ζητάς.
Δεν το συζητώ! Το βραβείο λειτούργησε καταλυτικά!
Πού είναι το βραβείο;
Να, εκεί το έχω, στο σύνθετο μαζί με τα άλλα.
Είσαι χαρούμενη;
Βεβαίως! Κακό είναι; Καταπληκτικό είναι! (γέλια) Εμένα μου αρέσουν πολύ τα βραβεία – σημαίνει πως κάτι έκανα καλά. Τέλεια νιώθω, είμαι πολύ ευτυχισμένη. Δακρύζω και λίγο.
Κριτικές διαβάζεις; Θυμώνεις μαζί τους, ενίοτε;
Διαβάζω και, όχι, δεν θυμώνω. Οι κριτικοί έχουν δουλειά επειδή εγώ παίζω. Και κάνουν τη δουλειά τους κι αυτοί. Εγώ ξέρω πρώτη πού ήμουν και πού δεν ήμουν καλή – δεν μπορείς να λες ψέματα στον εαυτό σου, είναι πρωταρχικό για τον ηθοποιό. Θυμώνω μονάχα με την εμπάθεια – όταν πιάνουν ένα πρόσωπο και βαράνε. Γνώρισα έναν μεγάλο κριτικό της «Γκάρντιαν», τον Μάικλ Μπίλινγκτον, και είδα πως αυτό δεν υπάρχει έξω. Το κείμενό του έθετε ερωτήματα, σε βελτίωνε, σε έβαζε σε μια σκέψη.
Δεν σου έλεγε «παράτα τα», δηλαδή.
Ε μα! Και γι’ αυτό με συγκίνησε το βραβείο της Ακαδημίας. Γιατί εκεί, είναι οι συνάδελφοί σου που σε αναγνωρίζουν. Και ξέρεις κι εσύ καλά πως η δουλειά μας έχει μέσα της πολύ ανταγωνισμό. Υπάρχει αγάπη και αξιοκρατία όμως, τελικά. Είναι σημαντικό. Δικαιώνεσαι για όλη σου τη δουλειά – και δεν ήταν εύκολη ταινία για μας. Δεν είχαμε κανένα φοβερό budget. Δέκα άτομα ήταν όλα κι όλα το συνεργείο.
Δέκα άτομα συνεργείο και όλοι γύρω από εσένα, μιας και είσαι το κέντρο βάρους του «September».
Για μένα, η όλη διαδικασία στο σινεμά είναι πιο εύκολη απ’ ό,τι στο θέατρο. Πόσες λήψεις να τραβήξεις; Δύο; Τρεις; Μπαίνεις και βγαίνεις – αυτό ήταν. Οταν όμως πρέπει να ανέβεις στο σανίδι διακόσιες φορές υπάρχει πρόβλημα: μπορεί να τρελαθείς, να χάσεις τον εαυτό σου. Στο σινεμά κάνεις τις πρόβες σου, το προετοιμάζεις, έρχεται η λήψη, τελείωσε!
Σαν να μου λες πως δεν μπήκες βαθιά σ’ αυτόν τον ρόλο.
Ναι. Δεν μπήκα ιδιαίτερα, μη σου πω πως δεν σκεφτόμουν κιόλας. Για να σκέφτεσαι εσύ ό,τι θες! Είχαμε δουλέψει με την Πέννυ Παναγιωτοπούλου τα βλέμματα της κοπέλας, με την κάμερα. Και μου έλεγε φέρ’ ειπείν «αυτό το βλέμμα είναι αρκετό» ή «αυτό είναι υπερβολικό». Χρειάστηκε να κάνω και πρόβες με τον σκύλο, για να με συνηθίσει – μη γίνουμε και ρεζίλι! (γέλια) Αγαπώ πολύ τα ζώα, ώστε να μην τα έχω σπίτι μου. Αν είχα κτήμα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θέλω να τα κλείνω μέσα σε ένα διαμέρισμα, ούτε να τα «μαλώνω».
Πηγή:tanea.gr
Κόρα Καρβούνη: «Να μη μας κόψουν τον έρωτα!»-Από τη Νέα Σμύρνη στην ταινία «September» και το βραβείο α’ γυναικείου ρόλου
