Από τον Σαμαρά μέχρι τον Σόιμπλε, όλοι αγωνιούν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα αλλάζει, έλυσε τους κάβους και περήφανη αρμενίζει προς την ανάπτυξη (κάποτε). Επικαλούνται μεταρρυθμίσεις, διαθεσιμότητες, επενδυτικά προγράμματα και ποσοστά απορρόφησης τουΕΣΠΑ για να φιλοτεχνήσουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Ας δούμε όμως ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη.
Στην είσοδο της Ν. Σμύρνης υπάρχει εδώ και δεκαετίες μια πλατεία. Καθότι φτιάχτηκε σε άλλες εποχές, έχει κάτω χώμα και πολλά ψηλά δέντρα να τη σκιάζουν όλη μέρα. Φιλοξενεί επίσης ένα σύνολο γλυπτών του Β. Καπάνταη, αφιερωμένων στις θυσίες των Μικρασιατών, ενώ στην κορυφή της δεσπόζει ο ανδριάντας του μητροπολίτη Χρυσοστόμου Σμύρνης – ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία αναφοράς της πόλης. Αυτή την πλατεία αποφάσισε ο δήμος να «αναπλάσει». Και όταν λέμε αναπλάσει, μην πάει ο νους σας σε τίποτα ήπιες εργασίες συντήρησης, περιποίησης του πρασίνου (που ο ίδιος παραδέχεται ότι έχει εγκαταλείψει), φωτισμού κ.λπ. Ανάπλαση σημαίνει ξήλωμα εκ βάθρων και ξαναφτιάξιμο από την αρχή, σημαίνει προσθήκη 1.200 κ.μ. τσιμέντου για να αναδειχτεί ο «μνημειακός χαρακτήρας» της (προφανώς για κάποιους μνήμη σημαίνει να καλύπτεις με μια τσιμεντένια ταφόπλακα το χώμα που πάτησαν οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης) και να «αναβαθμιστεί αισθητικά και λειτουργικά» (αφού το πολιτισμένο μπετόν θα περιορίσει το βρόμικο χώμα).
Γιατί όμως αυτό, εκτός από το να αποτελεί δείγμα της αγάπης των δημάρχων για το ράβε – ξήλωνε, δείχνει πόσο ανούσια είναι τα διάφορα success stories; Μα επειδή, εν μέσω σκληρής λιτότητας, όπου το κράτος αναγκάζεται να απολύσει ακόμη και τους φύλακες των σχολείων του, αποφασίζει να διαθέσει 2,5 εκατ. ευρώ για ένα έργο βιτρίνας και μάλιστα μέσω ενός διαγωνισμού για την ανάδειξη εργολάβου που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει ασύμφορο. Νοιάζεται κανείς ποιες είναι οι σημαντικότερες ανάγκες της πόλης; Προβληματίζεται για το αν το έργο έχει σημαντική κοινωνική χρησιμότητα ή έστω προστιθέμενη αναπτυξιακή αξία; Χρησιμοποιεί έστω την κοινή λογική για να αποφασίσει αν πρέπει σήμερα να πληρώσουμε εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσουμε περισσότερο τσιμέντο; Προφανώς τόσο στη Νέα Σμύρνη όσο και σχεδόν παντού ούτε το Ελληνικό Δημόσιο ούτε οι διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές δήμαρχοι δεν το κάνουν. Καημός τους είναι η απορρόφηση κονδυλίων για άχρηστα έργα, που όμως αφήνουν μεγάλα περιθώρια προβολής και… βολεμάτων.
Όχι λοιπόν. Στη χώρα μας, υπό την καθοδήγηση των «τεχνοκρατών» της τρόικας, δεν γίνεται καμιά κοσμογονική αλλαγή. Απλώς κάποιοι ξαναμοιράζουν την πίτα της διαφθοράς, σε όφελος των γερμανικών προτεραιοτήτων, και οι καλύτεροι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά είναι βέβαια οι ήδη υπάρχοντες. Γι’ αυτό και οι μόνοι «επίορκοι» που δεν τους αγγίζει κανείς είναι όσοι φρόντισαν (με το αζημίωτο) να μας ρίξουν στον γκρεμό, οι δικοί τους άνθρωποι δηλαδή.
Η ελπίδα -για να ξαναγυρίσουμε στα της Ν. Σμύρνης- βρίσκεται βέβαια στους πολίτες που παρά την αδιαφορία του δήμου επιμένουν να ζητούν έστω και τώρα να ακουστούν. Στο πλαίσιο αυτό, η δημοτική κίνηση Στροφή Νέας Σμύρνης οργάνωσε χθες μια δημόσια συζήτηση για το πώς (και από ποιους) πρέπει να σχεδιάζεται ο δημόσιος χώρος. Κοινό συμπέρασμα, ότι το δικαίωμά μας να συμμετέχουμε σε όσα αποφασίζονται για την πόλη μας δεν θα μας το χαρίσει κανένας επαγγελματίας δήμαρχος, αλλά θα το κερδίσουμε με αγώνες και σχέδιο. Αυτή είναι άλλωστε και η προοπτική που πρέπει να στηρίζει η Αριστερά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση: όχι απλώς μια καλή καταγραφή δυνάμεων ή μια δημιουργία αντιμνημονιακών μετώπων με τους σημερινούς δημοτικούς παράγοντες, αλλά μια ουσιαστική στροφή· μια στροφή για την οποία δεν αρκεί ένα αριστερό πρόγραμμα, αλλά απαιτείται πλήρης αλλαγή προσώπων, που θα σηματοδοτεί ρήξη με τις πρακτικές του παρελθόντος και πραγματική απόδοση ευθυνών σε όσους τις καλλιέργησαν.
*Ο Παναγιώτης Πάντος είναι συντονιστής της δημοτικής κίνησης Στροφή Νέας Σμύρνης.
